Rozdział 2 – Sprzeczka

         Przez pierwszy tydzień po ślubie, żyłem jak we śnie. Byłem całkowicie otumaniony szczęściem. Jeszcze chyba nie do końca docierało do mnie to, że wreszcie jestem żonaty.

Słyszałem opinie, że małżeństwo jest pozbawieniem wolności. Ale dla mnie było to spełnienie najskrytszych marzeń, o których bałem się kiedyś myśleć.

         Każdego ranka, z wyjątkiem tego po nocy poślubnej, budziłem się na długo przed Dorą. Leżałem w łóżku i obserwowałem żonę. Nie mogłem się napatrzeć. Jej usta zawsze układały się w delikatny uśmiech. Byłem ciekawy o czym śni.

         Tydzień po moim ślubie mama oznajmiła, że przeprowadza się do Londynu.

- Dlaczego? – spytała Dora.

Też nie mogłem tego zrozumieć. Przyzwyczaiłem się do tego, że mam w domu dwie najważniejsze dla mnie kobiety. A właściwie trzy, jeżeli liczyć szwagierkę, która jednak rzadko wychodziła ze swojego pokoju. Nie uśmiechała mi się zmiana.

- Będę miała łatwiejszy dojazd do pracy. Poza tym najwyższy już czas, żebyście dostali więcej prywatności.

- Ależ mamo… - zacząłem, ale nie dała mi dojść do słowa.

- No i nie chcę, żeby Dora mówiła, że teściowa wtrąca się w jej małżeństwo.

Zobaczyłem jak Nimfadora robi oburzoną minę.

- Nigdy nie powiedziałam i nie powiem czegoś takiego. – zapewniła.

Mama uśmiechnęła się do niej. Znałem ten uśmiech jeszcze z dzieciństwa. Wiedziałem, co on oznacza – żadne argumenty nie poskutkują.

- Kiedy cię zawieść? – zapytałem. Nie potrafiłem ukryć zrezygnowania w głosie.

- Jutro. – odparła.

Widziałem, że Dora chce jeszcze coś powiedzieć. Ścisnąłem jej dłoń. Zrozumiała, że nie warto się spierać. W końcu zasada pierwsza brzmi: „nauczyciel ma zawsze rację”, a zasada druga: „jeżeli nauczyciel nie ma racji - patrz zasada pierwsza.” A mama przecież była wyjątkowo zasadniczym nauczycielem.

         Następnego dnia odbyło się zebranie Zakonu, które dotyczyło przenosin Harry’ego. Mieliśmy już wszystko ustalone. Było wiadome kto, kiedy i gdzie miał przenieść Dursley’ów. Znaliśmy plan przenosin Harry’ego do Nory. Zgodnie uznaliśmy, że dom Molly i Artura będzie najbezpieczniejszy. Poza tym był to jedyny dom, który Harry znał, i w którym czuł się dobrze.

         Kiedy Szalonooki zaczął składać papiery, rozległ się trzask drzwi wejściowych. Poderwaliśmy się z różdżkami.

Była to normalna reakcja, bo od śmierci Dumbledore’a Grimmauld Place 12 przestało być bezpieczną siedzibą. Tymczasowo przenieśliśmy się do domu Hestii w Greenwich. Był pusty, odkąd właścicielka przeprowadziła się do Louisa.

         Gdy do salonu wpadł zdyszany Jerry, nie wiedziałem, czy mam się cieszyć, czy żałować, że jednak nie był to śmierciożerca. Wolałem walkę, niż ignorancję brata.

- Nie ma co planować. – oznajmił, gdy złapał oddech. – Przekabacili Thichnesse’a. Właśnie wydał rozporządzenie zabraniające teleportacji, używania świstoklików oraz korzystania z sieci Fiuu w promieniu pół kilometra od domu Dursley’ów.

Przeniosłem wzrok na Szalonookiego. Na początku na jego twarzy odmalował się szok, a później złość.

- Imperius, czy jakoś go przekonali? – zapytał Garry.

- Czy to ważne?! – prychnął Jerry. – W tej chwili wszystkie nasze plany wzięły w łeb.

- Przynajmniej nie wiedzą, kiedy go przenosimy. – zauważył Fred.

Po jego słowach już nikt się nie odezwał. Wszyscy wpatrywaliśmy się w Szalonookiego, który zaczął gorączkowo nad czymś myśleć.

- Mamy jeszcze eliksir wielosokowy? – zapytała nieśmiało Dora.

- Co masz na myśli? – odparł Moody.

- Można wziąć włosy od Herry’ego i kilka osób zmieni się w niego. To zmyli ewentualny ogon. – wyjaśniła.

- To nie wyjaśnia, jak go przetransportujemy. – zauważył Artur.

Zapadła ponownie cisza.

- Miotły! – krzyknął nagle Mundugus. – Miotły i testrale. Ministerstwo nie ma jak ich kontrolować.

Spojrzeliśmy na niego z uznaniem. Dung raczej nie wykazywał się takimi pomysłami.

- Nie możemy puścić Harry’ego samego. – zaoponowała Molly.

- Dostanie ochronę. – zapewniłem ją.  – Każdy z sobowtórów powinien mieć kogoś do ochrony.

- Harry nigdy się na to nie zgodzi. – stwierdziła Hermiona. – Nie pozwoli, żeby ktoś narażał dla niego życie.

- Nie będzie miał wyboru. – odpowiedział Szalonooki. – Zresztą ewentualna pogoń będzie groźna tylko dla ochrony. Jestem pewny, że mają rozkaz doprowadzenia Pottera żywego.

- Ale eliksir nie działa wiecznie. – przypomniała Molly. – Prędzej czy później zorientują się, że mają nie tę osobę, co trzeba.

- To ryzyka, z którym musimy się liczyć. – odparł Alastor.

Następnie wyciągnął czysty kawałek pergaminu oraz na nowo umoczył pióro w kałamarzu.

- Potrzebujemy sześciu osób, które zażyją eliksir i siedem osób do ochrony.

Niemal od razu zgłosili się Fred i George. Zaraz po nich Syriusz, Hermiona, Ron, Bill, Fleur, ja, Dora, Artur, Hagrid i Kingsley.

- No dobrze. – powiedział Alastor, zapisując wszystkich na kartce. – Ja również polecę. Eliksir wypiją: Fred, George, Hermiona, Ron i Fleur. Reszta będzie w ochronie…

Jego dalsze słowa przerwał nagły atak kaszlu. Rozejrzałem się. Kaszlał Syriusz.

- Wszystko w porządku. – zapewnił nas, gdy atak minął.

- Chory nie możesz lecieć. – stwierdził Artur.

Zobaczyłem przerażone spojrzenie Łapy. Wiedziałem, jak bardzo zależy mu na pomocy Herry’emu. Ale musiałem zgodzić się z Arturem – jeżeli Syriusz naprawdę się rozchorował nie tylko nie mógł pomóc, ale wręcz by przeszkodził.

- W takim razie opatrzcie nasz dom zaklęciami. – poprosił Syriusz. – Niech ktoś do nas przyleci.

Wpatrywał się w Alastora z wyczekiwaniem.

- Na to mogę się zgodzić. – przyznał w końcu Szalooki. – W takim razie brakuje nam jeszcze jednej osoby…

Przejechał wzrokiem po obecnych. Przy zataczaniu drugiego kółka zatrzymał magiczne oko na Mundugusie. Dung widząc to zaczął wsuwać się delikatnie pod stół.

- Fletcher, polecisz ze mną. – oznajmił w końcu Moody.

- Dlaczego akurat ja? – wydukał.

- Bo najwyższy czas, żebyś się do czegoś przydał.

Te słowa zakończyły dyskusję, mimo że Mundugus nie wydawał się zachwycony pomysłem.

- To by było na tyle. – stwierdził Alastor. – Wszyscy, którzy wpisali się na listę, mają pojawić się w parku jutro najpóźniej o osiemnastej. Przydzielone pary poznacie jutro. Muszę to jeszcze przemyśleć. Potrzebujemy jeszcze tylko mioteł i testrali. Najlepiej dwóch. Reszta leci na miotłach.

- Hagridzie, masz jeszcze mój motor? – zapytał nagle Syriusz.

- Oczywiście. – odparł Hagrid.

- To weź go jutro. Będzie chyba najwygodniejszy.

Po zatwierdzeniu ostatnich planów mogliśmy się rozejść. Moody zapowiedział, że odwiedzi domy tych, do których mają być dostarczeni fałszywi Potterowie.

         Po powrocie do domu Dora od razu udała się do pokoju siostry.

Natomiast ja usiadłem w fotelu. Miałem wątpliwości związane ze zbliżającą się akcją. Jednak nie chodziło mi o bezpieczeństwo. Przynajmniej nie o moje. Przecież w przynależność do Zakonu Feniksa wpisane jest ryzyko. Bałem się o żonę. Świadomość tego, że jutro nie będziemy razem i nie będę mógł jej obronić w razie potrzeby doprowadzała mnie do szału.

- Napijesz się herbaty? – zapytał Dora.

Stała w progu i wpatrywała się we mnie badawczo.

- Nie, dziękuję.

Podeszła do mnie i usiadła na moich kolanach.

- Co się dzieje? – spytała, gładząc mnie dłonią po włosach.

Przysunąłem ją bliżej i zacząłem całować po szyi. Potrzebowałem chwili na przemyślenie odpowiedzi.

- Obiecaj mi coś. – poprosiłem.

- Co?

Odchyliłem się i spojrzałem w jej niebieskie oczy.

- Obiecaj, że to będzie ostatnia akcja Zakonu, w której weźmiesz udział.

Zerwała się jak oparzona i cofnęła się o kilka kroków.

- Zwariowałeś?

Wstałem i podszedłem do niej.

- Doro, proszę. Nie mogę spokojnie działać, jeżeli wiem, że grozi ci niebezpieczeństwo.

- A komu teraz nie grozi? – zapytała. – Poza tym jestem aurorem i umiem o siebie zadbać. Przecież o tym wiesz.

Nie wiedziałem jak mam ją przekonać. Ale naprawdę musiałem mieć pewność, że będzie bezpieczna.

- Wiem. Ale pamiętam jak podczas bitwy w Hogwarcie nie mogłem się skupić, bo nieustannie wypatrywałem grożącego ci niebezpieczeństwa. A wtedy śmierciożerców było mało. Gdyby było ich więcej miałbym poważne kłopoty. Zresztą i tak niemal otarłem się o śmierć.

- Nie musisz mi przypominać.

- Sama widzisz. Dlatego nie mogę mieć cię przy sobie w trakcie walki.

Ledwo wypowiedziałem te słowa, zrozumiałem, że były błędem. Momentalnie w oczach Dory rozbłysł gniew, a włosy przybrały ciemnoczerwony kolor.

- Czyli ty pójdziesz walczyć, a ja jak grzeczna żona mam czekać z obiadem?! Remus, nie jestem kurą domową!

Westchnąłem. Musiałem wypić piwo, które naważyłem.

- Tu nie chodzi o to. Nigdy nawet przez myśl mi nie przeszło, żeby zrobić z ciebie kurę domową…

- Ale chcesz iść i ryzykować życie, podczas gdy ja będę sobie siedzieć w domu. Nie pozwolę ci na to. Jeżeli liczyłeś na coś innego, to znaczy, że wziąłeś za żonę nie tę kobietę, co trzeba.

Odwróciła się na pięcie i pobiegła na piętro. Po chwili usłyszałem trzask drzwi od sypialni.

- Remus, ona ma rację. – powiedziała Camille wchodząc do salonu.

- Długo tu stoisz? – zapytałem.

Świetnie. Jeszcze tego mi trzeba było, żeby ktokolwiek mieszał się w moje małżeństwo.

- Wystarczająco. Musisz zrozumieć, że jej nie da się zamknąć w domu.

- Wiem. – odparłem. – Chcę tylko jej bezpieczeństwa.

- To wyjaśnij jej to na spokojnie. – zaproponowała.

Skinąłem głową i udałem się do sypialni.

Nie bardzo wiedziałem, co mam powiedzieć Dorze. Przede wszystkim musiałem ją przeprosić. Nie powinienem jej tak naciskać.

Na szczęście Dora nie zamknęła od wewnątrz drzwi. Wszedłem bez problemu.

         Zastałem żonę leżącą na łóżku. Twarz miała ukrytą w poduszce. Ramiona jej się trzęsły. Płakała.

Położyłem się obok niej i delikatnie przytuliłem.

- Przepraszam. – szepnąłem.

- Ja też. – odparła. – Nie powinnam na ciebie krzyczeć.

- A ja nie powinienem naciskać.

 Przysunąłem się do niej jeszcze bliżej. Nasze usta się zetknęły.

- Kocham cię. – powiedziałem.

Uśmiechnęła się w odpowiedzi.

- Nie będę dla ciebie ciężarem. Tylko nie każ mi zostawać w domu, bo nie posłucham. Po co mamy się oboje denerwować?

- Nigdy nie byłaś i nie będziesz dla mnie ciężarem. – zapewniłem żonę. – Chodzi mi tylko o twoje bezpieczeństwo.

Na twarzy Dory zakwitł typowo huncwocki uśmiech.

Złapała mnie za ramiona i, zanim zdążyłem zareagować, leżałem na plecach, dociskany do łóżka przez żonę. Cały czas trzymając moje ramiona, usadowiła się mi na udach.

- Nie martw się o moje bezpieczeństwo. Biada temu, kto zadrze w Nimfadorą Lupin.

Biorąc pod uwagę pozycję, w jakiej się znajdowałem, nie mogłem zaprzeczyć temu stwierdzeniu.

-----------------------

Chciałabym Wam wszystkim podziękować. Nie spodziewałam się tylu komentarzy. Szczególnie, że wszystkie były bardzo miłe.

Pojawiła się prośba, niestety anonimowa, o umieszczenie migawki. Moim zdaniem pomysł jest świetny. Przyznam, że bardzo się do niego zapaliłam i mam już nawet ułożony ogólny zarys takiego rozdziału. Podejrzewam, że do końca miesiąca migawka będzie napisana. Najprawdopodobniej opublikuję ją na Sylwestra albo Nowy Rok. Przynajmniej taki jest plan. 

Na razie serdecznie Was pozdrawiam i zapraszam na nowy rozdział za tydzień.

PS. Jeżeli macie jeszcze jakieś prośby czy propozycje to piszcie śmiało. Na pewno się nad nimi zastanowię.