Rozdział 3 – Przenosiny Harry’ego cz. 1

         Punktualnie o osiemnastej wylądowaliśmy z Dorą w parku niedaleko domu Dursley’ów. Na miejscu zastaliśmy już wszystkich wyznaczonych do przenosin Harry’ego. Szalonooki trzymał w ręku listę. Obok niego leżały dwa wielkie worki.

- Dobrze, że już jesteście. – stwierdził. – W takim razie możemy już iść.

Udaliśmy się do domu przy Privet Drive 4.

         Drzwi otworzył nam Harry. Widać było po nim lekkie zdenerwowanie, ale też zaskoczenie tak liczną gromadą.

- W porząsiu Harry? Gotów do odlotu? – zapytał od razu Pottera Hagrid.

- No jasne. – odpowiedział Harry z szerokim uśmiechem. – Ale nie spodziewałem się, że będzie was tylu!

- Zmiana planu. – oznajmił Moody. – Schowajmy się gdzieś, zanim to wszystko szczegółowo omówimy.

Harry poprowadził nas do kuchni. Wszyscy znaleźli sobie jakieś miejsca. Prowizorycznie stanąłem niedaleko siedzącej na zmywarce żony. Wolałem, żeby nie narobiła niepotrzebnego hałasu.

- Kingsley, myślałem, że ochraniasz premiera mugoli. – usłyszałem głos Pottera.

- Przez jedną noc jakoś sobie beze mnie poradzi. – odrzekł Kingsley. – Ty jesteś ważniejszy.

- Hej, Herry, zgadnij! – krzyknęła Dora, pokazując mu lewą rękę. Na palcu błysnęła obrączka.

- Pobraliście się?! – zdziwił się Harry, przenosząc wzrok na mnie.

- Szkoda, że nie mogliśmy cię zaprosić. – powiedziałem. – Ale było bardzo skromnie.

- To wspaniała nowina, gratulu…

- No dobra, dobra, później będzie czas na pogaduszki! – ryknął Moody. W kuchni zapadła cisza, dlatego dźwięk worków upadających na podłogę zabrzmiał jak wystrzał. – Jak ci już pewnie powiedział Dedalus, musieliśmy zrezygnować z planu A. Przekabacili Piusa Thicknesse’a, co stworzyło poważny problem. Wydał rozporządzenie, że podłączenie tego domu do sieci Fiuu, umieszczenie w nim świstoklika albo teleportowanie się zostanie uznane za ciężkie przestępstwo. Niby po to, żeby cię chronić, żeby nie wdarł się tu Sam-Wiesz-Kto, a przecież wiadomo, że zaklęcie twojej matki już dostatecznie cię chroni. A naprawdę chodziło mu o to, żebyśmy nie mogli wyciągnąć cię stąd w bezpieczne miejsce. No i jest jeszcze jeden problem: jesteś niepełnoletni, a to oznacza, że nadal ciąży na tobie Namiar…

- Ja nie…

- Namiar, Harry, Namiar. – powtórzył niecierpliwie Szalonooki. – Zaklęcie, za pomocą którego wykrywa się użycie czarów przez niepełnoletnich czarodziejów…

Dosyć sprawnie Moody nakreślił Harry’emu naszą obecną sytuację i potrzeby przenosin. Jasne było to, że Pottera trzeba przenieść, zanim utraci ochronę, którą zapewniła mu Lily. Harry dowiedział się też, że więcej nie wróci do domu wujostwa.

- Zabieramy cię do domu rodziców Tonks. – Szalonooki zbliżał się do końca wykładu. – Kiedy już się znajdziesz zaklęć ochronnych, które na ten dom rzuciliśmy, będziesz mógł użyć świstoklika i przenieść się do Nory. Masz jakieś pytania?

Harry przez chwilę się zastanawiał.

- Ee… tak. Może nie będą wiedzieli, do którego z tych dwunastu domów najpierw się udam, ale czy nie stanie się to oczywiste, jeśli… zaraz. – rozejrzał się licząc przebywające w kuchni osoby. – Jeśli czternaście osób poleci ze mną do domu rodziców Tonks.

Na twarzy Szalonookiego odmalował się wyraz zaskoczenia.

- Ach, zapomniałem ci powiedzieć o kluczowej sprawie. Do domu rodziców Tonks nie polecimy wszyscy. Tej nocy wyleci stąd siedmiu Potterów, każdy z towarzyszem. I każda para poleci do innego domu.

Po tych słowach Alastor wyjął spod płaszcza butelkę z eliksirem wielosokowym. Przeczuwałem nadchodzące problemy.

- Nie! – krzyknął głośno Harry. – Nie ma mowy!

- A nie mówiłam? – powiedziała Hermiona z lekkim samozadowoleniem w głosie.

- Jeśli myślicie, że pozwolę, by sześcioro ludzi ryzykowało życie…

- …bo nikt z nas jeszcze tego nie robił. – wtrącił Ron.

- Ale udawanie mnie to zupełnie co innego…

- No wiesz, stary, nam też to się wcale nie uśmiecha. – powiedział szybko Fred. – Jak by coś poszło nie tak, to już na zawsze zostaniemy piegowatymi chudzielcami.

Mimo szczerych chęci Freda, Harry nie uśmiechnął się.

- Nie możecie tego zrobić bez mojej zgody, no i musielibyście mieć kilka moich włosów.

Po słowach Harry’ego George westchnął teatralnie.

- No i w tym miejscu nasz plan się wali, to fakt, bo przecież nie zdobędziemy paru twoich włosów bez twojej zgody.

- No jasne, jest nas tylko trzynaścioro na jednego faceta, któremu nie wolno użyć czarów, nie mamy szans. – dodał Fred.

- Bardzo śmieszne. – burknął Harry. – Chyba skonam ze śmiechu.

- Jeśli trzeba będzie użyć siły, to jej użyjemy. – warknął Moody. – Prócz ciebie, Potter, każdy tutaj jest pełnoletni i wszyscy są przygotowani na ryzyko.

Mundugus wzruszył ramionami i lekko się skrzywił. Jeszcze tego było potrzeba, żeby przez niego Harry zaparł się jeszcze bardziej.

- Chyba już lepszy byłby chory Syriusz. – szepnęła mi do ucha Dora, potwierdzając moje przypuszczenia.

- Ale to czyste wariactwo. – stwierdził Harry. – Nie ma potrzeby…

W jednej chwili Szalonooki ze zdenerwowanego zmienił się w rozjuszonego. Nikomu nie wróżyło to dobrze.

- Nie ma potrzeby? – krzyknął Alastor. – Sam-Wiesz-Kto czyha na ciebie, mając po swojej stronie połowę ministerstwa, a ty mówisz, że nie ma potrzeby? Posłuchaj, Potter, jeśli szczęście nam dopisz, połknie fałszywą przynętę i będzie chciał cię dorwać w twoje urodziny, ale byłby głupcem, gdyby nie wysłał tu paru śmierciożerców. Ja w każdym razie tak bym właśnie postąpił. Może nie są w stanie nic zrobić, póki działa zaklęcie twojej matki, ale wkrótce przestanie działać, a adres znają. Użycie twoich sobowtórów to nasza jedyna szansa. Nawet Sam-Wiesz-Kto nie jest w stanie rozszczepić się na siedem części. No więc, Potter.. daj mi kilka swoich włosów. No już!

Harry pokręcił głową i ze zrezygnowaną miną złapał kępkę włosów na czubku głosy i mocno szarpnął.

- Dobrze. – mruknął Szaloonki. Wyciągnął ku Harry’emu butelkę z eliksirem. – Wrzuć tutaj, z łaski swojej.

- Rozejrzę się wokół domu. – powiedziałem do żony.

Wyszedłem na podwórko. Rozejrzałem się uważnie. Nikogo nie było widać, ale to nie znaczyło, że nikt nas nie obserwował.

Obejście domu nie dało żadnego rezultatu, ale pomogło mi poukładać myśli. Wiedziałem, że muszę skupić się na zadaniu. Nerwy i obawy odłożyłem na później.

         Kiedy wróciłem do kuchni, wszyscy Potterowie byli już wyszykowani do drogi.

- Na zewnątrz jest spokojnie. – zapewniłem Szalonookiego.

- Znakomicie. – stwierdził. – A oto pary: Mundugus leci ze mną, na miotle…

- Dlaczego z tobą? – mruknął Harry, który stał najbliżej drzwi.

W stosunku do towarzyszy byłem w lepszej sytuacji, bo wiedziałem kto jest kim. W końcu eliksir wielosokowy nie zmienia zapachu danej osoby. A na dwa dni przed pełnią miałem bardzo wyczulone zmysły.

- Bo trzeba cię pilnować – warknął Moody na Dunga. – Do domu Kingsley’a leci Artur i Fred…

- Jestem George. – powiedział Harry, na którego wskazywał Moody.

- Wybacz, George..

- Ja tylko cię sprawdzałem, naprawdę jestem Fredem…

- Dość tych bzdur! Ten drugi… George czy Fred… Z Remusem prosto do Nory, na miotle. Panna Delacour…

- Biorę Fleur na testrala. – wtrącił Bill. – Nie lubi mioteł.

Fleur szybko stanęła przy narzeczonym obdarzając go ckliwym spojrzeniem. Kątek oka zobaczyłem jak Dora wznosi oczy ku górze.

- W każdym razie lecicie do Gary’ego House’a. – ciągnął Alastor. – Panna Granger z Kingsley’em, też na testralu. Do Syriusza.

Hermionie wyraźnie pomysł się spodobał. Nie byłem tylko pewny czy chodziło o to, że nie leciała na miotle, czy o opiekę doświadczonego aurora.

- A więc, Ron, ja z tobą! – zawołała Dora. Wstając ze zmywarki strąciła stojak na kubki. Rozległ się trzask tłuczonych naczyń.

- Do Muriel. – uściślił Szalonooki. – A prawdziwy Harry poleci z Hagridem na motorze.

- Wspaniale. – mruknął Harry z lekką nutą sarkazmu.

- Śmierciożercy na pewno myślą, że będziesz leciał na miotle. – wyjaśnił Moody. – Snape miał mnóstwo czasu, żeby im o tobie opowiedzieć, więc jeśli ich napotkamy, można się śmiało założyć, że wybiorą tego Pottera, który dobrze się czuje na miotle. No dobra – dodał, zawiązując worek z ubraniami i ruszając do drzwi. – za trzy minuty odlatujemy. Drzwi nie ma co zamykać; śmierciożerców nie powstrzymają żadne zamki.

Wyszliśmy na zewnątrz i rozstawiliśmy się na podwórku. Było już ciemno. Starałem się nie otwierać szeroko oczu, bo na kilka dni przed pełnią zdarza się, że oczy świecą mi w ciemności. Nie chciałem nikogo nastraszyć.

- W porządku? – spytał Harry-George podchodząc do mnie.

- Powiedzmy. – odparłem.

- No dobrze – powiedział Moody. – Gotowi? Wszyscy musimy wystartować dokładnie w tej samej chwili, bo inaczej cała ta sztuczka straci sens.

Dosiedliśmy mioteł. Zobaczyłem jak Ron posłał mi ukradkiem zakłopotane spojrzenie, zanim złapał w pasie moją żonę. Mrugnąłem do niego okiem. Dla otuchy.

Gdy Hagrid kopnął pedał startera, motor zaryczał jak smok.

- Powodzenia! – krzyknął Szalonooki. – Za godzinę widzimy się wszyscy w Norze. Liczę do trzech. Raz… dwa… TRZY!

Mocno odepchnąłem się od ziemi i od razu poleciałem niemal pod chmury.

- Wiesz, co robisz? – zapytał mnie George.

Kiwnąłem głową.

- Wydaje mi się, że tak. – odparłem.

Zobaczyłem Dorę kierującą się na zachód.

„Żeby nic się jej nie stało” pomyślałem.

Szarpnąłem miotłę i skierowałem się za południowy wschód.

         Dwie minuty po tym, jak straciłem z oczu ostatniego towarzysz, usłyszałem huk za plecami.

- George, co się dzieje? – zapytałem.

Lecieliśmy nad miastem i musiałem uważać na spojrzenia mugoli oraz linie wysokiego napięcia.

- Mamy kłopoty. – stwierdził.

Obróciłem głowę i poczułem jak serce mi zamiera. Za nami leciało dwóch albo trzech śmierciożerców. Nie widziałem wyraźnie. Jeden z nich uniósł różdżkę, z której wystrzelił ciemnoczerwony promień.

Pochyliłem się nad miotłą i odbiłem ostro w prawo. Zaklęcie przeleciało kilka centymetrów nad moim ramieniem.

- Lepiej mocno się trzymaj. – ostrzegłem George’a.

Złapał mnie tak mocno, że na chwilę straciłem oddech.

         Zanim śmierciożercy zdążyli cisnąć w nas kolejnym zaklęciem, skierowałem miotłę ku ziemi. Po chwili lecieliśmy korkociągiem.

Miasto zostawiliśmy za sobą. Pod nami rozciągały się pola. Niedaleko dostrzegłem las. To była szansa na zgubienie ogona.

Dwa metry nad ziemią wyrównałem lot i skierowałem się między drzewa. Niemal czułem na karku oddechy goniących nas śmierciożerców.

- Remus… - zaczął niepewnie George.

- Wiem. – odparłem. Kątem oka obserwowałem naszą pogoń. – Spróbuję zgubić ich w lesie.

Gdy tylko wlecieliśmy między drzewa, od razu zacząłem slalom. Pochyliłem się jeszcze mocniej, żeby uniknąć gałęzi.

Jednak nawet to uwolniło nad od niebezpiecznego ogona.

- W górę! – rzucił mi do ucha George.

Posłuchałem go. Podciągnąłem trzonek miotły. Niemal pionowo wylecieliśmy ponad korony drzew.

Usłyszałem jak George klnie pod nosem. Zrozumiałem, że śmierciożercy nadal nas gonią.

Odwróciłem się po raz kolejny. Jednemu ze śmierciożerców spadł kaptur. To był Snape.

Rzuciłem za siebie Drętwotę. Jednocześnie starałem się jeszcze bardziej przyspieszyć lot miotły.