Rozdział 12 – Wieści ze świata

         Wiedziony wrodzoną ostrożnością, nie teleportowałem się bezpośrednio do dawnego domu Syriusza, ale do parku, który był w pobliżu. Wolałem sprawdzić na początku, czy w okolicy nie ma śmierciożerców.

Zobaczyłem dwóch, którzy kręcili się w pobliżu szczeliny między domem jedenastym i trzynastym. Nie znałem ich. Nawet ze sporej odległości mogłem stwierdzić, ze są strasznie znudzeni. Tym lepiej dla mnie. Znudzony człowiek mniej widzi. Łatwiej go podejść.

         Wycofałem się do parku i teleportowałem się na sam szczyt schodów domu numer 12.

Popchnąłem drzwi i wszedłem do środka. Niemal od razu zaczęła tworzyć się przede mną zjawa. Pamiętałem jak obejście zabezpieczeń tłumaczył nam Moody.

- Severus Snape? – rozbrzmiał głos Szalonookiego.

- To nie ja ciebie zabiłem, Albusie. – powiedziałem spokojnie.

Zjawa eksplodowała. Cały hol zniknął w obłoku gęstego pyłu.

- Nie ruszaj się! – dobiegł mnie głos Harry’ego.

Podniosłem ręce do góry, ale jednocześnie odetchnąłem z ulgą, gdy go usłyszałem. Przynajmniej jest bezpieczny.

Głos Pottera obudził portret matki Syriusza, która niemal od razu zaczęła zawodzić po staremu. Nie słuchałem jej.

- Nie strzelać, to ja, Remus! – zawołałem, próbując przekrzyczeć portret.

- Och, dzięki Bogu – westchnęła Hermiona.

Po chwili zasłony porteru znowu się zasunęły i zapadła cisza. Przez powoli rozmywającą się mgłę widziałem, jak Ron i Hemiona chowają różdżki.

- Pokaż się! – krzyknął do mnie Harry, cały czas we mnie celując.

Wyszedłem w krąg światła lampy. Nie opuszczałem rąk.

- Jestem Remus John Lupin, wilkołak, zwany czasem Lunatykiem, jeden z czterech twórców Mapy Huncwotów, mąż Nimfadory, znanej jako Tonks, a ciebie, Harry, nauczyłem jak wyczarować patronusa, który w twoim przypadku przybiera postać jelenia...

- Och, w porządku. – przerwał mi Harry, opuszczając różdżkę. – Ale musiałem sprawdzić.

- Jako wasz nauczyciel obrony przed czarną magią całkowicie się z tym zgadzam. Ron, Hermiono, nie powinniście tak szybko opuszczać różdżek.

Szybko się przywitaliśmy.

- Więc Severus się nie pokazał? – domyśliłem się.

- Nie. – odrzekł Harry. – Co się dzieje? Nikomu nic się nie stało?

- Jak dotąd nie, ale wszyscy jesteśmy śledzeni. Na zewnątrz jest dwóch śmierciożerców...

- Wiemy. – wtrącili.

- ...i musiałem aportować się dokładnie na szczycie schodków przed frontowymi drzwiami, żeby mnie nie zobaczyli. Na pewno nie wiedzą, że tutaj jesteście, co ściągnęliby więcej swoich towarzyszy. Węszą we wszystkich miejscach, które są jakoś z tobą związane, Harry. Chodźmy na dół, mam wam wiele do opowiedzenia, a i ja chcę się dowiedzieć, co się u was wydarzyło, odkąd opuściliście Norę.

Zeszliśmy do kuchni. Hermiona od razu rozpaliła ogień. Wyjąłem spod peleryny kremowe piwo i usiedliśmy przy stole.

- Więc po weselu trafiliście prosto tutaj? – zapytałem.

- Nie. – odpowiedział Harry. – Schroniliśmy się później, dopiero po tym, jak natknęliśmy się na dwóch śmierciożerców w kafejce na Tottenham Court Road.

Tak mnie to zdziwiło, że aż zalałem się piwem.

- CO? – nie mogłem w to uwierzyć. Mieli szczęście, że udało im się umknąć.

- Gdy zaczął się atak Hermiona przeniosła nas tam, żebyśmy mogli się spokojnie przebrać. – zaczął opowiadać Ron. – Gdy zastanawialiśmy się, gdzie mamy się udać, do środka weszli dwaj śmierciożercy. Byli przebrani i na początku ich nie rozpoznaliśmy. Zorientowaliśmy się dopiero, gdy wyciągnęli różdżki. Hermiona szybko ich unieszkodliwiła. Jeden z nich to był Dołohow, a drugi to chyba Rowle. Potem Hermiona usunęła im pamięć, a ja i Harry posprzątaliśmy. No i przenieśliśmy się tutaj.

Gdy Ron skończył opowiadać, nie byłem w stanie ukryć przerażenia.

- Ale w jaki sposób tak szybko was znaleźli? – spytałem. – Przecież nie można wyśledzić kogoś, kto się teleportował, chyba że złapie się go w chwili, gdy znika!

- I chyba trudno przypuszczać, że po prostu szli sobie ulicą i przypadkowo na nas się natknęli, prawda? – dopowiedział Harry.

Jego rozumowanie było logiczne, ale taki przypadek był możliwy. W tych czasach już nic nie było w stanie mnie zdziwić.

- Zastanawialiśmy się, czy Harry wciąż nie ma na sobie Namiaru. – dodała Hermiona.

- To niemożliwe. – stwierdziłem. Zobaczyłem jak Ron robi triumfalną minę. – Zresztą, gdyby nawet tak było, to wiedzieliby też, że Harry jest tutaj, prawda?

Pokiwali ze zrozumieniem głową. Po chwili Harry zmienił temat rozmowy.

- Opowiedz nam, co się stało od czasu, jak uciekliśmy z wesela. Nie mieliśmy żadnych wiadomości, odkąd ojciec Rona powiadomił nad, że jego rodzina jest bezpieczna.

- No więc uratował nas Kingsley. - odpowiedziałem. – Dzięki jego ostrzeżeniu większość gości zdołała się deportować, zanim oni się pojawili.

- To byli śmierciożercy czy ludzie z ministerstwa? – zapytała Hermiona.

- I ci, i ci, ale prawdę mówiąc, teraz to wszystko jedno. Było ich tam kilkunastu, ale nie wiedzieli, że ty tam jesteś, Harry. Artur mówi, że próbowali ze Scrimgeoura wyciągnąć torturami, gdzie jesteś, zanim go zabili. Jeśli to prawda, to cię nie wydał.

Twarze moich rozmówców wyrażały tę samą mieszaninę grozy i ulgi. Ja sam nie wiedziałem, czy mam wierzyć w to, co mówił Artur. Nie miałem zaufania do byłego ministra magii. Ale tylko z osobistych powodów – w końcu próbował odebrać mi Dorę.

- W czasie bitwy część śmierciożerców przeszukała Norę od piwnic po dach. – ciągnąłem. – Zaleźli ghula, ale nie odważyli się podejść bliżej... Zresztą wdarli się też do wszystkich domów, które były przygotowane na twoje przenosiny, Harry. Nikogo nie zabili, ale byli bardzo brutalni. Spalili dom Dedalusa Diggla, a dom Syriusza i Kristal zostawili w niemal kompletnie ruinie, ale, jak wiecie, ich tam nie było. Rodziców Tonks potraktowali Cruciatusem, chcąc się dowiedzieć, dokąd  się po wizycie u nich udałeś. Doznali głębokiego wstrząsu, to chyba oczywiste, ale żyją.

- A więc śmierciożercy przełamali jednak te wszystkie zaklęcia ochronne? – zapytał Potter.

- Musisz zdać sobie sprawę z tego, Harry, że śmierciożercy dysponują teraz całą potęgą ministerstwa. Mogą rzucać brutalne zaklęcia, nie bojąc się, że zostaną zidentyfikowani i aresztowani. Udało im się przełamać nasze wszelkie zaklęcia ochronne, a jak już się wdarli do środka, nie kryli się z tym, po co przyszli.

- A próbują chociaż usprawiedliwić stosowanie tortur, żeby się dowiedzieć, gdzie jest Harry? – zapytała Hermiona napiętym głosem.

Obawiałem się tego pytanie. Dopiero po dłuższej chwili zastanowienia wyjąłem gazetę i położyłem ją na stole.

- Masz. – przesunąłem „Proroka Cdziennego” w stronę Harry’ego. – I tak wcześniej czy później sam byś się o tym dowiedział. Pod takim pretekstem cię poszukują.

Ron i Hermiona krzyknęli z oburzenia, ale Harry nic nie powiedział. Odsunął od siebie gazetę.

- Przykro mi, Harry. – powiedziałem.

- Więc śmierciożercy przejęli kontrolę nad „Prorokiem Codziennym”? – zapytała ze złością Hermiona.

Pokiwałem głową. Bo cóż mogłem powiedzieć?

- Ale ludzie na pewno zdają sobie sprawę z tego, co się dzieje?

- Zamachu stanu dokonano gładko i po cichu. – wyjaśniłem. – Oficjalna wersja głosi, że Scrimgeour po prostu podał się do dymisji. Zastąpił go Pius Thicknesse, który jest pod działaniem zaklęcia Imperius.

- Dlaczego Voldemort sam nie ogłosił się ministrem magii? – zapytał Ron.

Roześmiałem się.

- Ron, przecież nie musiał! Praktycznie i tak już rządzi, więc po co miałby siedzieć za biurkiem ministra? Jego marionetka, Thicknesse, zajmuje się codziennymi sprawami, a Voldemort może swobodnie planować działania zmierzające do  zapanowania nad całym światem. Oczywiście wielu ludzi szybko się domyśliło, co naprawdę się stało. W ciągu paru ostatnich dni polityka ministerstwa radykalnie się zmieniła i krążą pogłoski, że za tym wszystkim stoi Voldemort. Ale to są tylko szeptem powtarzane plotki. Nikt już nie wie, komu można ufać, wszyscy boją się powiedzieć coś głośno, w obawie, że jeśli ich domysły są słuszne, pogrążą siebie i swoją rodzinę. Tak, Voldemort bardzo sprytnie rozgrywa tę partię. Gdyby ogłosił się ministrem, mogłoby dojść do masowej rebelii, a pozostając w cieniu wywołuje zamieszanie, niepewność i strach.

- A te radykalne zmiany w polityce ministerstwa – powiedział Harry – polegają również na tym, że ostrzega się cały czarodziejski świat przede mną, a nie Voldemortem, tak?

- Z całą pewnością, i trzeba przyznać, że to mistrzowskie posunięcie. Teraz, kiedy Dumbledore nie żyje, to ty, Chłopiec, Który Przeżył, stałbyś się symbolem i przywódcą ruchu oporu przeciw Voldemortowi. A sugerując, że miałeś jakiś udział w śmierci Dumbledore’a, Voldemort nie tylko wyznacza cenę za twoją głowę, ale zasiewa ziarno wątpliwości w strach w tych, którzy na pewno by cię bronili. A tymczasem ministerstwo rozpoczęło walkę z czarodziejami urodzonymi w mugolskich rodzinach. – wskazałem na gazetę. – Popatrzcie na stronę drugą.

Hermiona przeczytała na glos artykuł o rejestrze mugolaków. Rozpętało to podobną rozmowę, jaką miałem rano w domu. Wszyscy bardzo przejęli się tym, co się dzieje. Ron nawet zaproponował Hermionie, że nauczy ją genealogii swojej rodziny, żeby mogła podawać się za jego kuzynkę. Na to Hermiona odpowiedziała mu, że, skoro uciekają z najbardziej poszukiwaną osobą w kraju, jej pochodzenie już się nie liczy. Zaraz potem zapytała mnie o plany Voldemorta co do Hogwartu.

Dosyć szybko streściłem im obowiązujące od teraz prawo. Najbardziej oburzyła ich wiadomość o świadectwie Statusu Krwi.

Wiedziałem, że to była najłatwiejsza część rozmowy. Teraz nadeszła pora na jej najtrudniejszą część.

----------------

Wiem, że rozdział nie jest do końca zgodny z książką, ale postanowiłam trochę dostosować treść do swojej historii.

Chciałabym też dzisiaj, w dniu otwarcia 22 Igrzysk Olimpijskich, życzyć naszym sportowcom mnóstwa medali (najlepiej złotych).

Pozdrawiam