Rozdział 16 – Państwo podziemne

         Dora została w łóżku do końca dnia. Co prawda już w godzinę po wyjściu Rebecki zaczęła zapewniać mnie, że czuje się znakomicie i już może wstać. Uwierzyłem jej, bo na twarzy nabrała kolorów, a oczy błyszczały dawnym blaskiem, jednak nie pozwoliłem jej wstać. Bałem się, że jej organizm nie wydobrzał po przeżytych emocjach. Gdyby znowu zasłabła, mogłoby to skończyć się o wiele gorzej zarówna dla niej jak i dla dziecka.

Wiedziałem, że Dora to rozumie. Po jakimś czasie dała spokój z przekonywaniem mnie i z miłym uśmiechem poprosiła mnie o podanie jakiejś książki. Bez wahania spełniłem jej prośbę.

         Następnego dnia u Kingsley’a odbyło się zebranie Zakonu. Właściwie tylko jego części. Nowy zwierzchnik Zakonu podzielił go na mniejsze części. Każdy dostał swój przydział. Daty i miejsca spotkań przychodziły listami do poszczególnych osób na dwa dni przed zebraniem.

         Tym razem spotkanie miało mieć miejsce w domu Kingsley’a. Grupa, do której należałem nie była duża: ja, Dora, Syriusz, Kristal, Louis, Hestia, oraz Ernest Hunt, który przyłączył się do Zakonu zaledwie tydzień przed ślubem Billa i Fleur. Teoretycznie w naszej grupie była też Camille, ale od powrotu z Ameryki nie angażowała się w działania Zakonu. Zważywszy na jej stan zdrowia nikt się temu nie dziwił.

- O której jest to spotkanie? – zapytała mnie Dora z samego rana.

Spojrzałem na nią ze zdziwieniem. Jeszcze leżała w łóżku, podczas gdy ja kręciłem się po pokoju szukając dokumentów.

- O jedenastej. – odpowiedziałem. – Ale nie wiem, czemu cię to interesuje, skoro zostajesz w domu.

- Wybij to sobie z głowy. – syknęła. – Wczoraj kazałeś mi wrócić do domu i wróciłam. Sam wiesz w jakim byłam w stanie. Dzisiaj nie mam zamiaru denerwować się.

Usiadłem obok niej i pocałowałem ją w czoło.

- Właśnie dlatego powinnaś zostać. Nie mam zamiaru drugi dzień z rzędu ryzykować.

- Przecież to jest dom Kingsley’a. Chyba nigdzie nie ma lepszych zabezpieczeń niż tam. Poza tym będzie tam czworo aurorów i były profesor OPCM-u, To naprawdę silna linia obrony.

Nie mogłem się nie roześmiać. Miała rację. Dom Kingsley’a, jak każdy dom członka Zakonu, był obłożony najlepszymi zaklęciami ochronnymi z Zaklęciem Fideliusa włącznie.

- Doro…

- Nie. – przerwała mi. – Rozmawialiśmy już na ten temat. Nie odejdę z Zakonu i nadal będę się w nim udzielać.

Miałem wielką ochotę ciągnąć ten temat. Jednak wiedziałem, że, gdybym to zrobił, najprawdopodobniej skończyłoby się to awanturą. Nie chciałem teraz się z nią kłócić.

Najgorsze było to, że Dora doskonale zdawała sobie sprawę z tego, jak bardzo martwię się o nią i o nasze dziecko. Nie wątpiłem w jej umiejętności, przecież nie raz widziałem ją w walce, ale byłem świadom tego, że w jej obecności nie jestem w stanie w pełni skupić się na walce.

- Remus, proszę cię. – powiedziała, kładąc dłoń na moim policzku. – Rozumiem, że nie powinnam udzielać się w bezpośrednich starciach, ale pozwól mi chociaż brać udział w zebraniach. Przecież nie naraziłabym świadomie naszego dziecka. Zaufaj mi.

Przyciągnąłem ją do siebie. Zanurzyłem nos w różowych włosach. Ich zapach mnie upajał.

- Ufam ci. – zapewniłem żonę. – Nie chcę ci niczego zabraniać. Ja tylko chcę, żebyś była bezpieczna.

- Trwa wojna. – przypomniała mi. – Nikt nie jest bezpieczny. A na mnie poluje Bellatrix. Nie da mi spokoju, choćbyś, nie wiem jak dobrze, mnie ukrył. Nie chcę uciekać przed nią całe życie.

- Nie musisz. Póki żyję, nie pozwolę, żeby coś ci się stało.

Nie odpowiedziała, ale nieznacznie kiwnęła głową.

         Na zabranie przyszliśmy punktualnie, mimo to wszyscy już na nas czekali.

- Możemy zaczynać? – zapytał Kingsley.

Potwierdziliśmy.

         Z uwagi, że wokół stołu nie było wystarczającej ilości miejsca, rozsiedliśmy się w salonie. Syriusz, Kristal i Ernest zajęli kanapę, Hestia usiadła na jednym z foteli. Na oparciu tego fotela przysiadł Louis. Ja usiadłem na drugim fotelu i usadowiłem Dorę na swoich kolanach. Natomiast Kingsley przyniósł sobie krzesło i stolik. Dzięki temu mógł kontrolować notatki, które pisało samopiszące pióro.

- Zacznę od tego, że nie jest dobrze. – powiedział gospodarz. – Jest wręcz tragicznie. Śmierciożercy są coraz bardziej zuchwali.

- Nic dziwnego. – wtrącił Louis. – Mają po swojej stronie ministerstwo.

- Właśnie. Nam to niemal zupełnie wiąże ręce. W tej chwili naszym największym problemem przesyłanie wiadomości. Te standardowe są bardzo ryzykowne. A Patronusy są zbyt widoczne.

- I charakterystyczne. – dodała Dora. – Przecież po Patronusie można bez większych problemów wyśledzić nadawcę.

- Więc musimy wymyślić coś, co zminimalizuje ryzyko.

Zapadła cisza. Wszyscy zastanawiali się nad rozwiązaniami. W pewnym momencie uderzyła mnie najbardziej oczywista myśl.

- Enigma. – powiedziałem.

- Co? – spytał Syriusz zdziwionym tonem. Z jego miny wywnioskowałem, że ma wątpliwości co do stanu mojego rozumu.

- Enigma. To…

- Nazistowska maszyna szyfrująca. – dokończył za mnie Ernest. – Ale Enigmę ciężko będzie zdobyć.

Ernest był historykiem. Interesował się zarówno historią magii jak i dziejami mugoli.

- Nie mówię konkretnie o Enigmie. – odparłem. – Ale może to być kod, albo symbole.

- Symbole ciężej będzie złamać. – zauważyła Dora.

- Zgadzam się z Tonks. – oświadczył Kingsley. – Symbole byłyby najlepszym pomysłem. Tylko przydałby się ktoś, kto mógłby je opracować.

- Remus kiedyś interesował się symbolami. – rzucił Łapa wyraźnie zadowolony, że może się do czegoś przydać.

Jednocześnie ja przeklinałem go w myślach.

- To było dawno temu. – zauważyłem.

- Nie trzeba wymyślać czegoś nowego. – poinformował mnie gospodarz. – Raczej wątpię, żeby w szeregach śmierciożerców trafił się jakiś symbolista.

W taki oto sposób pogrążył mnie mój najlepszy przyjaciel.

- Wiecie co? My chyba źle się nad tym zastanawiamy. – powiedział w pewny momencie Ernest. – Nie powinniśmy skupiać się tylko na przetrwaniu.

- Nie skupiamy się. – warknął Louis. – Chcemy też skopać parę tyłków.

- Potrzebna jest też organizacja. Wygramy i co? Wszystko będzie w rozsypce i zaraz znajdzie się kolejny, który umie gadać. Nie raz już tak bywało w historii.

- Co w takim razie proponujesz? – zapytała sceptycznie Hestia.

Ernest w ogóle nie przejął się jej tonem.

- Nie zadowalajmy się partyzantką. Stwórzmy państwo podziemne. Kiedy pokonamy śmierciożerców będziemy już mieli podłoże do złożenia wszystkiego do kupy.

Spodobał mi się jego pomysł. Inną sprawą była jego realizacja.

- Mamy stworzyć wszystko od początku? – zainteresowała się Kristal. Wypowiedziała na głos pytanie, które sam chciałem zadać.

- Niby dlaczego? – odparł z uśmiechem Ernest. – To nie będzie pierwsze państwo podziemne w historii. Jeszcze dziesięć lat temu w Londynie znajdowała się siedziba rządu państwa, które znajduje się na kontynencie. Skoro mamy działać w konspiracji, bierzmy przykład z tych, którzy mają w tym doświadczenie. Kingsley’u, mogę w ciągu tygodnia przynieść książki na temat państw podziemnych, jakie powstawały w dzisiejszej Polsce. Ten kraj przez 123 lata był pod zaborami, potem lata II wojny światowej, a do 1989 roku byli pod butem Związku Radzieckiego. Było tam niejedno powstanie i niejedna porządna konspiracja.

Nabrałem szacunku do tego niepozornego chłopaka. Był niewiele starszy od Dory. Jego szczupła twarz poczerwieniała z podniecenia.

- Zapowiada się ciekawie. – mruknęła Dora tak, żebym tylko ja ją słyszał.

Już od dłuższego czasu trzymała głowę na moim ramieniu. Wiedziałem o czym myśli. Już nie mogła się doczekać, aby poinformować naszych przyjaciół o ciąży. Przecież poza jej rodzicami, Camille, Rebecką, Herry’m, Ronem i Hermioną nikt jeszcze o tym nie wiedział.

- Dobra. – zgodził się Kingsley. – Przejrzę te książki. Może faktycznie coś da się wykorzystać. Przedwczoraj miałem spotkanie, na którym był Fred Weasley. Zaproponował, żebyśmy stworzyli radio. W końcu potrzebujemy mediów, które nie będą kontrolowane przez zwolenników Voldemorta.

Spojrzał  na notatki. Przeglądał je przez dłuższą chwilę. W końcu odetchnął i wyprostował się.

- To by było na tyle. Chyba, że ktoś ma jeszcze jakieś informacje.

Dora nieznacznie podniosła rękę. W krótkich słowach streściliśmy wczorajszy wypad na bazar. Jednak nie dało pominąć tego, że po powrocie Dora zasłabła. Od razu przykuło to uwagę Kingsley’a.

- Tonks, co z tobą? Przecież aurorzy nie mdleją na widok kilku nadętych szczeniaków.

Zobaczyłem, że żona posyła mi pytające spojrzenie. Uśmiechnąłem się i skinąłem głową.

- Nie obrażaj mnie. Nie chodziło o nich. – na chwilę zawahała się. – Po prostu jestem w ciąży.

Nigdy nie pomyślałbym, że tych kilka słów może wywołać taki efekt. Pierwsza zareagowała Kristal. Zerwała się z kanapy i mocno objęła Dorę. Potem przeszła fala uścisków i gratulacji.

Dopiero po pół godzinie mogliśmy wrócić do domu.

-----------------------------

Bardzo przepraszam Alohomora Tej, że nie odpowiedziałam jej pod poprzednim rozdziałem. Miałam bardzo ograniczony czas i nie dałam rady napisać. W każdym razie robię to teraz. Faktycznie mam w planach wysłać Remusa do Rosji. Mogę tylko zdradzić, że powód wyjazdu pojawi się w rozdziale 19, a w samej Rosji Remus spotka starego znajomego.

Biorąc pod uwagę obecną sytuację polityczną w Ukrainie chciałabym zaznaczyć, że moim celem nie było poruszanie tematów politycznych. Poza tym wszystkie rozdziały, których akcja dzieje się w Rosji napisałam jeszcze przed Nowym Rokiem.

Pozdrawiam