Migawka na Prima Aprilis

         Jeszcze czterdzieści dwa dni. Jeszcze tylko czterdzieści dwa dni i wyrwę się z tego przeklętego domu! Najgorsze w byciu mną było to, że jestem Blackiem. Cholernym, niewdzięcznym, nienależącym do rodziny Blackiem.

         Wyszedłem ze swojego pokoju rzucając tęskne spojrzenie na plakat  z Dorian Leight. Wiele bym dał, żeby spędzić z tą kobietą chociaż jedną noc. Co z tego, że miałem piętnaście lat?

Skierowałem się do pokoju, w którym znajdowało się drzewo genologiczne Black’ów. Z prawdziwą zazdrością wpatrywałem się w wypalony ślad po mojej kuzynce Andromedzie. Trzy lata temu byłem na jej ślubie, a dwa lata temu poznałem jej małą córeczkę – Nimfadorę. Nie wiem, co Dromedzie strzeliło do głowy, żeby tak nazwać córkę, ale mnie to imię całkiem się podobało. Było niezwykłe, co pasuje do dziewczynki tym bardziej, że jest metamorfomagiem.

- Panicz Syriusz jest proszony na kolację. – poinformował mnie Stworek, kłaniając się w pas.

- Nie jestem głodny. – warknąłem.

Jak ja nie lubię tego skrzata. Lizus włażący Regulusowi i matce w tyłek tak głęboko, że aż dziwne, że mogą normalnie siedzieć.

- Pani nalega, żeby pan przyszedł.

Ta, nalega. Już ja wiem, jak ona potrafi nalegać. Najpierw wrzeszczy, a potem ciska pierwszym zaklęciem, które przyjdzie jej do głowy. I raczej nie jest to zaklęcie  o łagodności „Expeliarmus”.

         Chcąc, nie chcąc, zszedłem do jadalni. Starałem się wyglądać na wielce obrażonego z powodu ich zachowania.

- Dobrze, że jesteś, synu. – powitał mnie ojciec chłodnym głosem.

Miałem wielką ochotę pokazać mu środkowy palec. Jednak powstrzymałem się i usiadłem na swoim miejscu, obok brata.

- Czekamy jeszcze na gości. – poinformował mnie jeden z wujów.

- Jakich gości? – zapytałem siedzącego obok mnie Regulusa.

- Przechodzi narzeczony Narcyzy, Lucjusz Malfoy, i Vincent Strocker z żoną Anastiasią i córką Isabellą. – odpowiedział Reg.

No to nieźle. Oczywiście Isabellę Strocker znałem ze szkoły i nie miałem o niej najlepszej opinii. Zgrywała nadętą Ślizgonkę, a wszyscy wiedzieli, że spała z przynajmniej piętnastoma chłopakami. A była w moim wieku. Nawet ja nie miałem na koncie takim podbojów. Moja obecna dziewczyna, Rebecka Williamson, Krukonka z zawodu, była pierwszą dziewczyną, która zobaczyła mnie takiego, jakiego matka mnie na świat wydała. Chociaż ja wolę myśleć, że podrzucił mnie jakiś troll na progu domu.

         Kolacja przebiegła jak każda inna – wszyscy jedli, mało mówili i siedzieli jakby ktoś im w tyłek wepchnął kij. Ja w ogóle się nie odzywałem, bo matka przesadziła mnie obok Isabelli i nie miałem z kim gadać, chociaż młoda Strocker’ówna wyraźnie próbowała mnie zagadać.

- Jak ci się podoba Isabella? – zapytała mnie po posiłku matka.

Staliśmy na korytarzu.

- Dziewczyna jak każda inna. – odparłem, patrząc jej bezczelnie o oczy.

Czego ona mogła ode mnie chcieć?

- Liczę, że będzie dla niej miły. Twój ojciec ustalił z panem Strocker’em, że Isabella zostanie twoją żoną po ukończeniu szkoły.

Spojrzałem na nią z autentycznym zdziwieniem. Co to miało być?

- Pogrzało was?! – wrzasnąłem na pół domu. – Nie ożenię się z dziewczyną, która spała z połową szkoły! A tym bardziej, że wam się podoba!

- Jak ty się odzywasz do matki? – zagrzmiał na mnie ojciec, wychodząc z jadalni.

- Tak jak mi się podoba! Mam was wszystkich serdecznie dość! Tak się składa, że mam dziewczynę. Ma na imię Rebecka, jest Krukonką, a jej rodzice są mugolami. I wiecie co? Zazdroszczę jej tego. Lepiej być mugolem i nie mieć pojęcia o magii, niż mieć taką posraną rodzinę jak moja! Wynoszę się stąd!

Nie czekałem na odpowiedź i pobiegłem do swojego pokoju. Jednym ruchem różdżki wrzuciłem wszystkie swoje rzeczy do szkolnego kufra, zmniejszając je, żeby się zmieściły, a następnie sprawiłem, że kufer prawie nic nie ważył. W kieszeń kurtki wsadziłem portfel z mugolskimi pieniędzmi, które zostały mi z wycieczki z Lily sprzed dwóch tygodni.

         Wziąłem kufer i zszedłem ze schodów.

- Syriuszu, jeżeli wyjdziesz z domu, nie będziesz mógł tu wrócić. – poinformował mnie ojciec, gdy zakładałem buty.

- Nawet olbrzym nie zaciągnie mnie z powrotem do tego domu. – poinformowałem go. – Mam gdzieś ciebie i całą tą powaloną rodzinę.

Wyszedłem na zewnątrz trzaskając za sobą drzwiami.

         Od razu zorientowałem się, że miałem problem. Gdzie teraz mam iść? Rogacz wracał z Francji dopiero jutro, Lilka w zeszłym tygodniu wyjechała do Szkocji, a reszta moich znajomych mieszkała zbyt daleko od Londynu. Został mi tylko Remus, ale, szczerze mówiąc, nie bardzo miałem pojęcie, gdzie on mieszka. Pamiętałem tylko nazwę miejscowości i pętlę autobusową, z której zawsze odjeżdżał, gdy się spotykaliśmy w czasie wakacji.

         Po dotarciu na pętlę od razu podszedłem do kiosku.

- Przepraszam, czy wie pani, jak dojechać do Dog’s Bone? – zapytałem niemłodą kioskarkę.

- Autobusem numer 209. Odjeżdża za dziesięć minut. Bilet kosztuje półtorej funta. – odpowiedziała, nie odrywając oczu od jakiegoś brukowca.

Wyjąłem z portfela pierwszy lepszy banknot i położyłem na ladzie. W zamian otrzymałem stos monet i mały kartonik.

- Bardzo dziękuję. Dobranoc. – powiedziałem, posyłając kobiecie jeden z moich czarujących uśmiechów.

Skierowałem się do odpowiedniego autobusu i wsiadłem do środka. Zaraz za mną wsiadł jakiś facet, który włożył swój kartonik do żółtego pudełeczka, które po chwili wypluło kartonik. Niewiele myśląc zrobiłem tak samo z innym pudełeczkiem. Ku mojemu zdziwieniu pudełeczko połknęło mój kartonik, brzdęknęło i wypluło z powrotem na moją dłoń. Na kartoniku pojawił się nadruk z aktualną datą i godziną.

         Autobus do Dog’s Bone jechał czterdzieści minut, ale wcale mi to nie przeszkadzało. Mugolski autobus był o wiele przyjemniejszy niż Błędny Rycerz.

         Wysiadłem na placu szumnie zwanym rynkiem Dog’s Bone. Tutaj kolejny raz tego wieczora znalazłem się w kropce. Byłem u Lunatyka tylko raz – trzy lata temu – i nie pamiętałem jak dojść do jego domu. Postanowiłem spytać kogoś o drogę.

Jedyną osobą, która, poza pasażerami autobusu była na rynku, była niska urocza staruszka.

- Czy wie pani, jak dojść do domu Lupinów? – zapytałem.

- Oczywiście. – odpowiedziała. – Musisz pójść tamtą drogą na prawo i iść cały czas prosto. Lupinowie mieszkają na samym końcu tuż pod lasem. Na pewno trafisz.

Podziękowałem i poszedłem zgodnie z radą. Pani miała rację, bo po kilku minutach stanąłem przed domem Remusa.

Dopiero przed furtką spojrzałem na niebo i zakląłem pod nosem. Ciężko było znaleźć gorszy moment na odwiedziny – księżyc dopiero wyszedł z pełni. Mimo to zdecydowałem się zapukać do drzwi.

         Otworzyła mi mama Remusa. Wyglądała na zdenerwowaną, co wcale mnie nie dziwiło. W końcu tuż po pełni mogła spodziewać się wizyty urzędników z Ministerstwa Magii. Luniek kiedyś wspominał, że zdarzają się co jakiś czas.

-Dobry wieczór. – przywitałem się. – Nazywam się Syriusz Black i jestem kolegą Remusa. Mieszkamy w jednym dormitorium. Mógłbym się z nim zobaczyć.

- Przykro mi, ale Remus jest chory. – odpowiedziała lekko drżącym głosem.

- Wiem o tym. Ale to naprawdę pilna sprawa.

Musiałem wyglądać naprawdę żałośnie, bo nie zadawała już więcej pytań. Wpuściła mnie do domu i od razu zaprowadziła do pokoju Remusa na piętrze.

- Poczekaj tu chwilę. – poprosiła, po czym weszła do sypialni starszego syna.

Po kilkunastu sekundach poprosiła mnie do środka, a sama zeszła na parter.

W pokoju Remusa było ciemno jak w grobie. Na dworze było jeszcze widno, ale zasłony w oknach były pozaciągane. Światło się nie paliło.

- Cześć. – powiedziałem w ciemność. – Co u ciebie?

- Jakoś idzie. – odpowiedział mi. – Jak chcesz, możesz zapalić światło.

- Nie ma takiej potrzeby.

Aż za dobrze wiedziałem, że Lunatyk miewa po pełni problemy z nadmiernym światłem. Ja nie musiałem widzieć, więc po co on miał męczyć wzrok.

Wyciągnąłem rękę i po omacku starałem dotrzeć do jakiegoś siedzenia. Zanim mi się to udało, usłyszałem odgłos przekładanej kołdry, a po chwili ktoś złapał mnie za ramię. Kilka sekund później siedziałem już na krześle obok łóżka.

- Przepraszam, że narzucam ci się tuż po pełni. – zacząłem. – Ale praktycznie mam nóż na gardle.

- Nie tłumacz się. Cokolwiek powiedziała ci moja mama, na pewno przesadza. Nie jest ze mną aż tak źle. A teraz powiesz mi, co się stało?

Za to go właśnie lubiłem. Nie użalał się nad sobą, tylko od razu przechodził do konkretów. Oczywiście natychmiast wyjaśniłem mu całą sytuację z ucieczką z domu.

- Jak już mówiłem, nie mam gdzie się podziać, inaczej nie zawracałbym ci głowy. – zakończyłem.

- Zostań tu. – zaproponował. – Jerry wróci od dziadków dopiero za dwa tygodnie, więc miejsce dla ciebie się znajdzie. Poza tym jest już wpół do jedenastej, więc nie możesz włóczyć się po świecie.

- Skąd wiesz, która godzina? – zapytałem, zadając najbardziej banalne pytanie z możliwych.

- Na szafce stoi zegar. – odpowiedział tonem, jakby mówił coś najoczywistszego na świecie.

Poczułem ruch powietrze obok siebie, a następnie drzwi się otworzyły. Remus praktycznie przez nie przeleciał i zbiegł na parter. Faktycznie nie było z nim aż tak źle.

         Dog’s Bone to nie Londyn., gdzie non stop przeszkadzały mi hałasy miasta, więc usnąłem bez problemu i smacznie przespałem całą noc. Gdy się obudziłem słońce stał o już wysoko na niebie.

Założyłem na siebie pierwszą bluzkę, która wpadła mi w ręce. Spodni też nie szukałem w inny sposób. Następnie wszedłem na dół, po drodze zahaczając o łazienkę.

Na parterze zastałem Lunatyka bawiącego się z dwuletnią siostrą.

- Jakby co to możesz być nianią. – rzuciłem do niego.

Pokręcił z uśmiechem głową, ale wiedziałem, że nawet mogłoby mu to odpowiadać. Byłby też świetnym nauczycielem – nie potrafię zliczyć sprawdzianów, które zaliczyłem tylko dzięki temu, że Luniek wszystko mi łopatologicznie wyjaśnić.

- W kuchni są naleśniki. – poinformował mnie. – Częstuj się.

Posłuchałem go. Naleśniki były po prostu przepyszne.

- I jak? – zapytał mnie Remus, wchodząc do kuchni z uczepioną nogi siostrą.

- Hogwarcie naleśniki się do tego nie umywają. – odpowiedziałem.

- Cieszę się. Co mas zamiar teraz zrobić?

Domyślałem się, że chodzi mu o moją ucieczkę.

- Rogaty wraca dzisiaj po południu. Jego rodzice mnie lubią, więc pewnie pozwolą mi u siebie zamieszkać. Jakoś to będzie. Jeszcze raz przepraszam, że zawracam ci głowę.

- Łapa, głupoty gadasz. – stwierdził. – Pewnie gdyby nie ty, to musiałbym leżeć jeszcze z tydzień. Mama czasami jest bardziej nadopiekuńcza niż pani Pomfey.

Jego słowa wywołały  mnie napad śmiechu, do którego Lunatyk szybko się przyłączył. Nawet jego siostra zaczęła się śmiać, chociaż chyba nie wiedziała, o co nam chodzi.

         Wieczorem przy pomocy Błędnego Rycerza dotarłem do domu Jamesa. Jego rodzice od razu wpuścili mnie do środka.

- Syriuszu, oczywiście, że możesz zostać. Ten dom zawsze będzie stał dla ciebie otworem. – powiedział mi Charles Potter, gdy opowiedziałem całą historię z ucieczką z domu.

Uśmiechnąłem się, wiedząc, że wreszcie znalazłem normalny dom.

----------------

Oto migawka. Chciałabym przeprosić za niektóre słowa o ostrzejszym znaczeniu, ale mam nadzieję, że rozumiecie kontekst, w jakim zostały wypowiedziane.

Pozdrawiam i zapraszam na nowy rozdział 11 kwietnia.