Rozdział 25 – Powrót

         Biel. Wszędzie widziałem biel, którą zakłócały tylko trzy kolorowe kominki – niebieski, żółty i czerwony. Jedna ze ścian po dokładniejszej obserwacji wydawała się przezroczysta, ale nic za nią nie widziałem. Przed ową ścianą stała ławeczka.

Już wiedziałem, gdzie byłem – Przedsionek. Już drugi raz tu wylądowałem.

Usłyszałem cichy trzask, podobny do towarzyszącego teleportacji.

- Co ja tu znowu robię? – zapytałem.

- Miło. – odpowiedział mi znajomy głos. – Musiałem się nieźle namęczyć, żeby móc z tobą porozmawiać. Rozmawianie ze swoim rodzicem jest zabronione, szczególnie gdy zostało już niewiele czasu.

- „Musiałem”? – uchwyciłem.

- Kwestia przyzwyczajenia. Nic nie wiem na ten temat. Przykro mi.

Zmierzyłem duszka uważnym wzrokiem. Nadal był przezroczysty, ale o wyraźnych konturach. Był bardzo realny.

- Co się stało? – spytałem. – Kiedy ostatnio tu byłem, ledwo trzymałem się życia.

- Teraz też nie jest dobrze. – powiedział duszek.- Ale nie aż tak źle. Po prostu nie mogłem się powstrzymać przed powiedzeniem „a nie mówiłem”.

- Przepraszam. – odrzekłem.

Wiedziałem, o co chodziło. W końcu przez tyle lat twierdziłem, że nie zostanę ojcem. A teraz rozmawiałem z kimś, kto był do mnie przypisany.

- Eee tam. Było minęło. Do zobaczenia na wiosnę.

Nie zdążyłem odpowiedzieć, bo poczułem szarpnięcie w sobie…*

         …obudziłem się, próbują jednocześnie usiąść.

Powstrzymały mnie przed tym pasy, którymi byłem unieruchomiony. Ogarnęła mnie panika. W końcu kiedy ostatni raz obudziłem się związany, przez kilka dni byłem katowany przez Sputnika.

- Remus, nie ruszaj się. – głos był spokojny.

Dopiero po chwili zorientowałem się, że to głos Kseni.

- Co się dzieje? – wymamrotałem.

- Mocno oberwałeś w czasie ataku. – wyjaśniła.

- Jak to się skończyło?

- Bardzo dobrze. – odpowiedziała. – Było ich mniej niż początkowo się zdawało. No i my lepiej znaliśmy budynek. Uciekli po kilku minutach. Chciałabym też ci podziękować.

- Nie ma za co.

Uśmiechnęła się szeroko.

- Ocaliłeś mi życie. Gdybyś mnie nie odepchnął, zginęłabym.

Chciałem kiwnąć głową, ale uniemożliwił mi to kołnierz ortopedyczny.

- Po co to? – zapytałem.

- Uderzyłeś w kant półki. Mogliśmy cię opatrzyć dopiero po kilkunastu minutach. Na szczęście na miejscy była Warwara Kirowa. Jest z zawodu uzdrowicielką. Z całej awantury wyszedłeś najpoważniej ranny, więc zajęła się tobą na początku. Według niej właśnie to uratowało ci życie. Stwierdziła, że miałeś pękniętą podstawę czaszki i jeden z górnych kręgów. Właściwie to cud, że rdzeń kręgowy nie został uszkodzony.

- Akurat kręgosłup mam wytrzymały. – mruknąłem, myśląc o Sputniku. – A mogę spytać który dzisiaj jest i… gdzie ja w ogóle jestem?

Kołnierz zmuszał mnie do patrzenia w przód, czyli aktualnie w sufit. Nawet siedzącą niedaleko Ksenię widziałem tylko kątem oka.

- Jesteśmy w moskiewskiej Kwaterze Zakonu. Mamy dziewiąty października.

- SŁUCHAM?!

Byłem nieprzytomny dwa dni!

- Czy ktoś wysłał do Anglii wiadomość? – zapytałem ze strachem.

Wydawało mi się wątpliwe, żeby Dora wiedziała. Gdyby tak było, siedziałaby teraz obok mnie.

- Została wysłana poufna wiadomość z zaznaczeniem, że może o tym wiedzieć tylko Strażnik Tajemnicy Zakonu. Twoja żona o niczym nie wie.

Odetchnąłem z ulgą. Dora już wystarczająco martwiła się tym całym wyjazdem. Gdyby dowiedziała się o tym wypadku… Wolałem o tym nie myśleć.

- Część. – usłyszałem głos Dymitra.

Pochylił się nade mną i pomachał mi wesoło.

- Obudziłeś się na dobre?

- Jak „na dobre”?

- W ciągu ostatnich dwóch dni budziłeś się już kilkakrotnie. Ale byłeś na kompletnym odlocie – bełkotałeś coś i w ogóle nie byłeś sobą. Dobrze, że już oprzytomniałeś.

- Pójdę po Warwarę. – oznajmiła Ksenia.

Wychodząc z pokoju trzasnęła drzwiami.

- Ale ją nerwy zżerały. – mruknął Durow. – Chyba czuje się odpowiedzialna za tą całą sytuację. Ale co tam. Grunt, że już jest dobrze. Naprawdę mocno ci wtedy przydzwoniło.

W tym momencie przestałem go słuchać. Słabo mi się robiło od tego paplania.

         Moje rozmyślania i wywód Durowa przerwało mi wejście Warwary.

- To ja was zostawię. – rzucił Dymitr. – Remus, tylko spróbuj szybko stanąć na nogach, bo wybadałoby wrócić do domu w terminie.

- Bez wątpienia. – odpowiedział mu miły głos uzdrowicielki.

Poczekała aż za Dymitrem zamkną się drzwi i usiadła na jego miejscu. Wyjęła różdżkę i poświeciła mi w oczy. Odruchowo zacisnąłem powieki.

- Jak się czujesz? – zapytała.

- Całkiem dobrze. – odpowiedziałem szczerze. – Tylko cała szyja mnie boli.

- Po takim urazie to nic dziwnego. Poza dwóch dni jesteś unieruchomiony. Radziłabym ci nie przemęczać się przez najbliższe kilka tygodni.

Jednym ruchem różdżki odpięła krępujące mnie pasy i pomogła mi usiąść. Sprawnie zdjęła mi kołnierz ortopedyczny i przesunęła palcami po mojej szyi. Po kilku ruchach kiwnęła głową z uśmiechem.

- Wszystko jest już w porządku. – poinformowała mnie.

- Dziękuję. – powiedziałem.

- Nie musisz. Taka moja praca. Spróbuj wstać.

Ostrożnie, opierając się na rękach, podniosłem się do pozycji wyprostowanej. Lekko zakręciło mi się w głowie, ale po chwili to minęło.

         Trzy tygodnie później zbierałem swoje nieliczne rzeczy w kawalerce Dymitra. Odkąd wróciłem Bursztyn nie odstępował mnie na krok. Z jego mądrych oczu aż ział niepokój.

Do świstoklika, który miał przenieść mnie do Anglii (uznano, że po wydarzeniach z Jekaterynburga dodatkowe obciążenie przesiadkami mogłoby przynieść więcej szkody niż pożytku) zostały jeszcze dwie godziny, gdy rozległo się głośne pukanie do drzwi.

Zanim którykolwiek z nas zdążył podejść, drzwi otworzyły się i wpadła przez nie Ksenia. Uśmiechała się szeroko, mimo że na jej lewym policzku czerwienił się ślad po uderzeniu.

Dymitr od razu do niej doskoczył i delikatnie dotknął sińca.

- Kto…? – wypowiedział tylko jedno słowo, ale aż ziała z niego trudna po opanowania wściekłość.

- Wasilij. – odpowiedziała, łapiąc ukochanego za ręce. – Powiedziałam mu, że spotykamy się. Dimka, nie mogłam już tak dłużej. Za każdym razem gdy mnie dotykał… W każdym razie nieźle się wkurzył.

- Uderzył cię?! – warknął Dymitr.

Przesunąłem się w stronę drzwi. Jeżeli Dymitr wyleci z mieszkania, Wasilij najprawdopodobniej wyląduje w szpitalu. Albo gorzej.

- To nic. – zapewniła go Ksenia. – Chyba uznał, że wyzwiska to za mało.

- Zwyzywał cię?!

- Nas oboje…

- Ja pal licho, ale ciebie? – przerwał jej Dymitr. Już był spokojniejszy.

- Przecież powiedziałam, że to nic. – powiedziała pokojowo Ksenia.

- Co ci powiedział?

- To co zawsze się mówi w takiej sytuacji: idiotka, puszczalska i tym podobne… - zawahała się na chwilę. – Najgorsza z tego była dziwka wilkołaka.

- CO?! – wrzasnął Dymitr, szarpiąc Ksenię za ramię.

Doskoczyłem do niego i odciągnąłem od Andriejewny.

- Remus, nie trzeba. – uprzedziła mnie.

Nie byłem tego taki pewny. Jeszcze tak wściekłego Dymitra nie widziałem. Ale wcale mu się nie dziwiłem. Też zabiłbym drania, który tak potraktowałby moją Dorę.

- Możesz mnie już puścić. – stwierdził Dymitr po kilku minutach. – Zresztą i tak musimy się zbierać, jeżeli chcesz zdążyć na świstoklik.

- My? – spytałem ze zdziwieniem.

Durow parsknął śmiechem.

- Chyba nie myślałeś, że puścimy cię samego. Jakby mało nieszczęść się zdarzyło. Najpierw strzygi, potem śmierciożercy. Co jeszcze?

Pokręciłem głową ze śmiechem. Ruchem różdżki zmniejszyłem walizkę i schowałem ją do kieszeni. Wziąłem też Bursztyna na smycz.

         Dymitr nie przesadzał. Naprawdę odprowadził mnie z Ksenią aż do samego światoklika.

Na pożegnanie Ksenia objęła mnie za szyję, a Durow poklepał po przyjacielsku w ramię.

- Powodzenia. I dziękuję za wszystko. – powiedziałem, łapiąc świstoklik.

- Nie ma za co. – odparł Dymitr. – Tylko przyjedź kiedyś do nas z żoną i synem.

- To będzie córka. – poprawiłem go.

- Chyba w marzeniach. – stwierdził Dymitr.

Chyba powiedział coś jeszcze, ale już porwał mnie magiczny wir.

         Wylądowałem na polanie, z której startowałem trzy tygodnie temu. Szybko otrzepałem się z ziemi.

W pewnej chwili Bursztyn zaczął merdać wesoło ogonem i wyrwał mi smycz z ręki.

Zdążyłem się odwrócić, gdy poczułem jak ktoś obejmuje mnie za szyję. Potem wyczułem zapach słodkich róż.

- Doro, nie powinnaś przychodzić. – mruknąłem, całując ją w szyję.

Po chwili odsunęła się, pokazując się w całej krasie.

Miała na sobie ciemną jesionkę, której nie zapięła. Od razu moją uwagę przykuł powiększony brzuch żony.

Przyciągnąłem Dorę do siebie i pocałowałem. Nie byłem w stanie nic powiedzieć z tej tęsknoty. Wsunąłem dłoń między nas i położyłem ją na brzuchu Dory.

- Wszystko w porządku. – zapewniła mnie szeptem. – W badaniach nie wyszło nic niepokojącego.

Pocałowałem ją jeszcze raz, tym razem krótko.

- Wracajmy do domu. – poprosiłem.

Uśmiechnęła się szeroko i złapała mnie za rękę.

- Wracajmy.

--------------------------

*Odsyłam do rozdziału 23 [Ratunek] tomu III.