Rozdział 29 – Matka i córka

         Następnego dnia razem z Dorą wsiedliśmy do samochodu i pojechaliśmy do Londynu.

         Sklep budowlany był dużym budynkiem w chyba setką najróżniejszych działów. Było tam wszystko, co mogłoby być potrzebne do budowy i remontu domu.

         Od razu skierowaliśmy się tam, gdzie były farby. Zostawiłem Dorę, żeby mogła wybrać kolory, a sam zająłem się poszukiwaniem pędzli. W końcu wybrałem dwa – jeden z dużym, a drugi z małym wałkiem. Poza pędzlami wziąłem też folię ochronną.

- Wybrałaś już kolory? – spytałem Dorę, podchodząc do niej.

- Tak. – odpowiedziała z uśmiechem.

Rano z okazji wyjścia poprosiłem ją, żeby nie barwiła włosów na jakiś niestworzony kolor. Tak więc zamiast codziennego różowego był szkarłatno-czerwony.

- Jeden pokój będzie fioletowy, a drugi żółty. – wyjaśniła mi. – Ja wybrałabym co innego, ale Cam twierdzi, że fioletowy będzie najlepszy dal jej synka. A dla naszego będzie żółty.

- Naszej. – poprawiłem ją.

Pokręciła głową uśmiechając się lekko.

Przesunąłem Dorę i włożyłem do wózka odpowiednie farby. Wziąłem po dwie dziesięciolitrowe puszki każdego koloru, żeby nie zabrakło mi podczas malowania.

Niedaleko kas minęliśmy dział ogrodniczy. Poza łopatami i wężami ogrodowymi znajdowały się też tam stoły z kwiatami. Przy jednym z nich zatrzymała się Dora. Dotknęła jednej z miniaturowych róż.

- Weź. – zachęciłem.

- Przyszliśmy po farby, a nie kwiaty. – zauważyła. – Nie możemy szaleć.

- Nie bądź takim dusigroszem. W domu nie ma żadnych kwiatów, a ta różyczka będzie pasować na nasze okno.

Nie zważając na protesty żony wziąłem różę o pięknych, czerwonych płatkach i włożyłem ją do wózka. Znalazłem też pasującą ceramiczną doniczkę.

- A ziemia? – zapytała Dora.

- W ogrodzie jest lepsza. Chodźmy już.

         Za zakupy zapłaciliśmy mniej niż się spodziewałem.

- Może pójdziemy gdzieś razem? – spytałem, chowając zakupy do samochodu.

- Zrobiłeś się strasznie rozrzutny. – zauważyła Dora, opierając się o samochód.

Zamknąłem bagażnik i podszedłem do żony. Wsunąłem ręce pod jej kurtkę i otoczyłem ramionami w talii.

- A ty skąpa. Od kilku miesięcy nie byliśmy tylko we dwoje. Wystarczy nawet zwykły spacer…

- Byle tylko wyrwać się z domu. – dopowiedziała.

Wiedziałem, jak to brzmi. Dwa miesiące temu sama tak mnie przekonywała.

- Gdzie pójdziemy? – zapytała Dora.

Tu pojawił się mały problem. Nie chciałem wpaść na śmierciożerców, bo mogłoby się to skończyć jatką, w którą pod żadnym pozorem nie chciałem angażować żony.

- Co być powiedziała na Muzeum Historii Naturalnej? – zaproponowałem.

- I co byśmy ram robili?

- No to nie. Darujmy sobie muzea. Pójdźmy na spacer. Na przykład wzdłuż Tamizy obok Parlamentu.

W odpowiedzi Dora skinęła głową z uśmiechem.

         Pól godziny później byliśmy już nad rzeką.

- Brakowało mi tego. – westchnęła Dora, wdychając głęboko miejskie powietrze.

Przyciągnąłem ją do siebie. Nie miałem nic do powiedzenia.

         Do domu wróciliśmy przed osiemnastą. Jak można się tego było spodziewać, od razu z domu wypadła Andromeda. Była wściekła.

- Co wy sobie myślicie?! – krzyknęła. – Nie było was cały dzień! Czy w ogóle zdajecie sobie sprawę z tego, że nie było was przed SIEDEM godzin?! Wiecie, co ja przeżywałam?

- Mamo, daj spokój. – próbowała uspokoić ją Dora. – Poszliśmy na spacer.

- Spacer? Ja tu umieram z nerwów, a wy sobie spacerujecie?!

- Uspokój się! – teraz to Dora zaczęła krzyczeć. – Potrzebujemy trochę czasu dla siebie.

- Jest wojna!

- Mam gdzieś tą całą wojnę! Nie ona jest problemem. Problemem jest to, że we własnym domu nie mamy prywatności. Mamo, traktujesz mnie jak nastolatkę! Nie możemy zamknąć się w sypialni na pięć minut, żebyś zaraz nie zaczęła się dobijać. Jestem ci bardzo wdzięczna za wszystko, co robisz, ale musisz trochę odpuścić.

W miarę, jak Dora mówiła, Andromeda coraz bardziej bladła. Widziałem, że zabolały ją słowa córki.

Inna sprawa, że Tonks wcale nie przesadzała. Andromeda faktycznie zaczęła nas kontrolować, szczególnie odkąd wróciłem z Rosji.

- Nimfadoro, ja naprawdę nie chciałam, żebyście…

- Chciałaś. Rozumiem, że może ci się nie podobać moje małżeństwo, ale, do jasnej Anielki, chociaż spróbuj tak tego nie okazywać.

Odwróciła się na pięcie i poszła do domu.

Andromeda miała łzy w oczach. Nie wierzyłem, że Dora mogła powiedzieć swojej matce coś takiego.

- Ona nie chciała tego powiedzieć. – zacząłem, próbując tłumaczyć żonę. – To wszystko przez hormony.

- Miała rację. – odpowiedziała Dromeda, łamiącym się głosem. – Ostatnio zachowuję się karygodnie. Przepraszam. Ale ja po prostu się o nią martwię. Bardzo ciężko zniosła twój wyjazd i boję się, żeby to się nie powtórzyło. Poprawię się.

Zanim zdążyłem coś powiedzieć, ruszyła za córką do domu.

Przeczesałem palcami włosy i wyjąłem zakupy z bagażnika. Niemało się namęczyłem, zanim zdołałem wszystko unieść. Pod jedną pachę wcisnąłem  pędzle, a pod drugą folię ochronną. W każdej z dłoni miałem po dwa wiadra z farbą, a w zęby wziąłem siatkę z różą. Kopnięciem zamknąłem bagażnik.

Całe szczęście, że gdy dochodziłem do drzwi wyszła z nich Camille.

- Daj, pomogę ci. – powiedziała, biorąc ode mnie różę i pędzle.

- Dziękuję. – odpowiedziałem.

- Nie ma za co.

Przytrzymała drzwi, żebym mógł wejść pierwszy. Normalnie bym się na to nie zgodził, ale rączki o wiader z farbą boleśnie wpijały mi się w dłonie.

         Wiadra odstawiłem dopiero na górze. Obok nich położyłem folię ochronną. Po chwili Camille ułożyła obok pędzle i podała mi siatkę z różą.

- Jeszcze raz dziękuję. – powtórzyłem.

- Nie ma za co. – uśmiechnęła się. – W końcu mogę się do czegoś przydać. Kiedy będziesz malować?

- Może dzisiaj zacznę. – odpowiedziałem. -  A teraz cię przepraszam, bo muszę zająć się kwiatkiem.

- Nie ma problemu.

Wyszedłem na ogród, przy okazji zamykając po drodze samochód, i przyklęknąłem obok płotu. Ziemia była tam odsłonięta.

Miałem szczęcie, bo pod koniec października ziemia nie była jeszcze zmarznięta i nadawała się do doniczki.

Ostrożnie wyjąłem różę z oryginalnej, plastikowej doniczki i przełożyłem ją do doniczki porcelanowej. Tam, gdzie było miejsce wsypałem ziemię z ogródka. Następnie wróciłem do domu i obficie polałem wodą.

- Poradziłeś sobie? – zapytała Dora, wchodząc do kuchni.

- Z kwiatkiem? To nic skomplikowanego. – odparłem.

Podeszła do mnie i przytuliła mnie. Pocałowałem ją w czubek głowy.

- Przeprosiłam mamę. – powiedziała nagle. – Stwierdziła, że nic się nie stało. Zwaliła to na hormony wywołane ciążą. Ale ja naprawdę mam już tego dość.

- Wiem. Ale to już niedługo. Oni wykrwawią się własnymi rządami. I wtedy będziemy mogli normalnie żyć.

- I będziemy mieć jeszcze jedno dziecko? – spytała niewinnym tonem.

Odsunąłem się od niej. Jej słowa naprawdę mnie zaskoczyły.

- Przystopuj, kochanie. Najpierw urodź jedno, dopiero potem będziemy myśleć dalej.

Parsknęła śmiechem. Po chwili ja też się roześmiałem.

         Przerwał nam dzwonek do drzwi.

- Spodziewamy się kogoś? – zapytałem Camille, która właśnie zeszła na dół.

- No pewnie. Przecież dzisiaj Halloween. – przypomniała mi.

Zapomniałem o tym na śmierć.