Rozdział 34 – Oddany dług

         Uspokoiliśmy się dopiero po kilku minutach. Położyłem się na plecach w poprzek łóżka i przyciągnąłem do siebie żonę. Pocałowała mnie w policzek, a następnie ułożyła głowę na mojej nagiej piersi. Położyła prawą dłoń na moim brzuchu i zaczęła rytmicznie stukać w niego palcami.

- Powiesz mi, co cię tak rozbawiło? – spytała niewinnym tonem.

Opowiedziałem Dorze o tej dość niezręcznej sytuacji z Liverpoolu. Miałem przed tym pewne opory, ale przecież mogłem zaufać własnej żonie.

Ledwo skończyłem, mówić, Dora zsunęła się z łóżka niemal krztusząc się ze śmiechu. Jednak po chwili uspokoiła się, łapiąc się za brzuch.

- Co się stało? – spytałem z zaniepokojeniem. Wstałem z łóżka i usiadłem obok Dory na podłodze.

- Pewnie. To tylko kopnięcie. – opowiedziała, podnosząc się i siadając na łóżku.

W przeciwieństwie do niej pozostałem na dywanie.

- Daj rękę. – poprosiła Tonks.

Wyciągnąłem prawą dłoń. Złapała ją lewą ręką. Podciągnęła bluzkę, odsłaniając brzuch i przyłożyła do niego moją rękę. Po kilku chwilach wyczułem delikatny ruch. Uśmiechnąłem się szeroko.

- Biedaczek. – westchnęła Dora, głaszcząc mnie wolną dłonią po włosach. – Wyobrażam sobie, jak musiałeś się czuć.

- Okropnie. – przyznałem.

Podniosłem się i pocałowałem ją. Oddała pocałunek i przyciągnęła mnie do siebie.

Pewnie posunęlibyśmy się dalej niż tylko pocałunki, ale przerwało nam szczekanie, które rozległo się na parterze.

- To Szarik. – stwierdziła Dora. – Chyba mamy gości. Pójdę zobaczyć kto to.

- Pójdę z tobą.

- Tylko najpierw się ubierz. – poradziła mi.

Poprawiła bluzkę i wyszła z pokoju.

Spojrzałem na siebie i stwierdziłem, że Dora miała całkowitą rację. Miałem na sobie tylko bokserki, więc zdecydowanie powinienem założyć na siebie coś jeszcze, zanim zejdę na dół. Podszedłem do szafy i wyciągnąłem pierwsze lepsze spodnie i koszulę. Gdy się ubierałem, z zadowoleniem stwierdziłem, że rany po pełni niemal całkowicie się zagoiły.

         Na parterze spotkałem George’a.

- Czołem, Remus. – powitał mnie.

- Cześć. – odpowiedziałem. – Coś się stało?

- Nic. Właściwie to jednak się stało. Z samego rana do drzwi Muszelki zapukał Ron. Ale ja w innej sprawie. Właściwie to mam interes do Tonks.

- Do mnie? – zdziwiła się Dora.

- Pewnie. Chcielibyśmy, żebyś wystąpiła w audycji na Potterwarcie. – wyjaśnił Weasley.

- Nie za bardzo wiem, co mogłabym powiedzieć.

- Już my się tym zajmiemy. – zapewnił ją George. – Możesz nam zaufać.

- W takim razie możecie na mnie liczyć.

- Świetnie. – ucieszył się George, kierując się do drzwi. – W takim razie widzimy się pojutrze o piętnastej trzydzieści w Muszelce.

- Nie zostaniesz dłużej? – zapytała Camille.

- Nie. Przykro mi, ale mamy teraz z Fredem prawdziwe urwanie głowy.

W takim razie nie zatrzymywaliśmy go. To co bliźniacy robili, miało bardzo duże znaczenie dla całego ruchu oporu.

         Po wyjściu George’a wróciłem z żoną do sypialni. Wzięliśmy ze sobą kilka pokrojonych jabłek, kilka mandarynek, dwie szklanki i butelkę soku pomarańczowego. Nie chcieliśmy wychodzić przez co najmniej kilka godzin.

- Remus, co to jest? – zapytała mnie Dora, gdy stawiałem jedzenie na szafce nocnej.

Spojrzałem na żonę. Wskazywała na parapet na którym leżał spory woreczek. Wziąłem go do ręki i ostrożnie rozsupłałem węzeł, który go zamykał. Ze środka wysypały się magicznie pomniejszone galeony. Dużo galeonów. Gdy wysypały się wszystkie pieniądze, z woreczka wypadł kawałek pergaminu. Wziąłem go do ręki i przeczytałem znajdujący się na nim napis.

Teraz jesteśmy kwita. J.

Od razu poznałem pismo brata. Nie musiał tego robić. Nie po tym jak oddał swoje DNA do badania Rebecki. To wszystko wynagradzało i jeszcze powodowało, że byłem dłużnikiem Jerry’ego.

- Remus? – głos Dory był zaniepokojony.

Objąłem żonę ramieniem i pocałowałem ją w czoło.

- Wszystko w porządku. – zapewniłem ją.

- Więc skąd te pieniądze?

- Formalnie dom, w którym teraz mieszka Jerry należy po równo do mnie, Jerry’ego i Kristal. Nigdy mu tego nie wypominałem, więc nie wiem, co teraz strzeliło mu do głowy. Te pieniądze to spłata, równowartość mojej części domu.

Nie powiedziałem Dorze, że, patrząc na ilość galeonów, miałem prawo sądzić, że Jerry przysłał mi więcej pieniędzy, niż był mi winien. Podejrzewałem, że ten dodatek jest po to, żebym nie wtrącał się już w jego życie.

Zresztą powody Jerry’ego nie były teraz dla mnie ważne. Spłata domu była dla mnie wybawieniem. Od jakiegoś czasu coraz bardziej martwiłem się naszą pogarszającą się sytuacją finansową.

- Przecież jego żona dopiero co urodziła. – zauważyła Dora.

Nie mogłem odmówić jej racji. O tym, że trzy tygodnie temu Clara urodziła bliźniaczki dowiedziałem się pocztą pantoflową. Z tego, co pamiętam, powiedział mi o tym Colin. Oczywiście o tym, że zostałem wujkiem, powinienem się dowiedzieć od Jerry’ego.

Machnąłem różdżką i pieniądze znowu znalazły się w woreczku.

- Zresztą to nie ważne. – stwierdziła Dora. Położyła dłoń na brzuchu. – W końcu my też niedługo będziemy rodzicami.

Odłożyła woreczek na biurko. Następnie podprowadziła mnie do łóżka. Pchnęła mnie lekko, zmuszając do położenia się. Ułożyła się obok mnie.

- Kocham cię. – powiedziała.

- Ja ciebie też.

Uśmiechnęła się i objęła mnie mocniej. Poczułam, jak jej ukryty za bluzką brzuch dotyka mojego boku. Nie czułem ruchów dziecka, ale nawet przykładając rękę do brzucha Dory, wyczuwałem je z trudem. Jeszcze były delikatne. Rebecka zapewniała nas, że pod koniec ciąży ruchu dziecka nie tylko będą wyczuwalne, ale wręcz widoczne.

Dora ruszyła się nieznacznie.

- Co się stało? – zaniepokoiłem się.

- Nic. – odparła z uśmiechem. – Po prostu chciałam usiąść wyżej.

Pomogłem jej usiąść, opierając się o poduszki. Gdy Dora już wygodnie siedziała, położyłem się obok niej. Głowę miałem na wysokości brzucha żony. Ostrożnie przyłożyłem do niego ucho, wsłuchując się w bicie serca naszego dziecka. W tym czasie Dora bawiła się moimi włosami.

- Jesteś szczęśliwy? – zapytała w pewnym momencie Dora.

Oderwałem ucho, od skóry Dory i spojrzałem w niebieskie oczy żony.

- „Ktoś, kto te­go co po­siada nie uważa za naj­większe bo­gac­two, będzie nie­szczęśli­wy na­wet, gdy­by po­siadł cały świat.” – odpowiedziałem.

Dora przez chwilę przyglądała mi się uważnie, zastanawiając się, czy to był cytat, czy zaczynało mi odbijać. Nie zdziwiłoby mnie, gdyby rzeczywiście coś rzuciło mi się na głowę. Ostatnio miałem wrażenie, że moje życie zamienia się w mecz quiddicha. Pełne zmian i nieprzewidywalne.

- Czyj to był cytat? – spytała Dora, najwyraźniej uznając, że jeszcze nie zwariowałem.

- Epikura.

- Nie mogłeś wynaleźć kogoś bardziej współczesnego? – roześmiała się. – Ale nie odpowiedziałeś na moje pytanie. Chodzi mi o twoją odpowiedź, a nie jakiegoś Greka sprzed ponad dwóch tysięcy lat.

- Doro, jesteś moim największym skarbem. Jeszcze trzy lata temu nie miałbym odwagi pomyśleć, że mógłbym być w jakimkolwiek związku, o małżeństwie nie wspominając. A teraz? Mam ciebie, w kwietniu urodzi nam się dziecko. Oczywiście, że jestem szczęśliwy. Jak nigdy w życiu.

- Nie zapominaj o Camille.

- Nie zapominam.

- Boję się. – przyznała. – Od zawsze miałam siostrę. Wiem, że ostatnio nie byłyśmy ze sobą zbyt blisko, ale boję się, co będzie, gdy jej zabraknie.

Podciągnąłem się wyżej tak, żeby nasze twarze były na jednej wysokości.

- Doro, cokolwiek się stanie, przejdziemy przez to razem.