Rozdział 39 – Układ z Camille

         Wbrew wcześniejszej niechęci Dora bardzo ekscytowała się wyjazdem do Francji na Sylwestra. Przekonała mnie, żebyśmy wyjechali już trzydziestego stycznia, żeby móc wypocząć przed ostatnią nocą roku.

W uwagi, że nie jechaliśmy na długo, chcieliśmy wrócić najpóźniej drugiego stycznia, nie zabraliśmy zbyt wielu rzeczy. W naszej walizce znalazło się kilka ubrań na zmianę, kosmetyki, stroje na Sylwestra i mała buteleczka w eliksirem na kaca. To ostatnie wziąłem na wszelki wypadek. Nie ufałem swojej wytrzymałości na alkohol, a po takich zabawach zawsze miałem problem z bólem głowy.

         Umówiliśmy się z Syriuszem i Kristal, że pojedziemy razem z nimi. Mając obok siebie przyjaciela nie bałem się tak bardzo o bezpieczeństwo żony. Zdecydowaliśmy, że będziemy się teleportować. Było to najbezpieczniejsze dla Dory. Na miejscu miał odebrać nas Louis, który pojechał do Marsylii tuż po świętach. Towarzyszyła mu Hestia.

- Kiedy jedziemy? – zapytała Dora o dziewiątej rano w dniu wyjazdu.

Westchnąłem. Zachowywała się tak odkąd się obudziła, przy okazji budząc mnie. Była wtedy szósta rano.

- Umówiliśmy się z Syriuszem i Kristal na dziesiątą trzydzieści. – powiedziałem po raz kolejny tego ranka. – Doro, uspokój się.

- Tylko nie mów, że nie wolno mi się denerwować. Nie jestem zdenerwowana. Po prostu już nie mogę się doczekać.

Usiadła obok mnie i wtuliła się w moje ramię.

- Kocham cię. – szepnęła, całując mnie w policzek.

Objąłem ją.

- Ja ciebie też.

Znalazłem jej usta i pocałowałem ją. Wplotła palce prawej dłoni w moje włosy i przyciągnęła mnie do siebie.

Oderwaliśmy się od siebie, gdy do salonu weszła Camille.

- Nie przeszkadzajcie sobie. – powiedziała z uśmiechem. – Ja tylko na chwilę.

Wzięła z fotela swój sweter.

- Zostań z nami. – zaproponowała siostrze Dora. – Przecież nie możesz zamykać się w pokoju.

- Ostatnio i tak zaczęłam więcej chodzić. – przypomniała Cam. – Paradoksalnie zaczynam czuć się coraz lepiej.A bałam się, że ostatnie tygodnie życia spędzę w łóżku.

- Może choroba zaczęła się cofać. – powiedziała z nadzieją Dora.

- Nie oszukuj się. Mnie już nic nie uratuje. Teraz tylko liczy się zapewnienie bezpieczeństwa mojemu dziecku.

- Zajmiemy się nim. – obiecałem. – Przecież o tym wiesz.

Cam spojrzała na nas czujnie, jakby zastanawiała się, ile można nam powiedzieć.

- Remus, chcę, żebyś uznał moje dziecko. – oznajmiła w końcu.

- Przecież…

- Adoptujecie je, wiem. – przerwała mi. – Ale mi chodzi o coś innego. Załatwiłam wszystko z Rebecką. Moje dziecko dostanie od razu dwa akty urodzenia. Jeden, ten pierwotny, ze mną jako matką, a drugi, adopcyjny, z wami. Ja po prostu nie chcę, żeby ono miało nieznanego ojca. Poza tym to tak na wszelki wypadek.

- Na wszelki wypadek? – zapytała Dora, marszcząc brwi.

- Wiecie, jak to jest. Adopcyjni rodzice zawsze mają pod górkę.

- Szczególnie, jeżeli się weźmie pod uwagę moją chorobę. – wtrąciłem, domyślając się, do czego zmierza moja szwagierka.

- Nie chciałam tego mówić bezpośrednio. Ale właśnie o to mi chodziło. Nikt nie wie, jaka sytuacja będzie po wojnie. Dlatego tak mi zależy, żeby Remus uznał moje dziecko.

- Czyli… - zacząłem, nie bardzo rozumiejąc, o co jej chodzi.

- Chcę, żeby twoje nazwisko pojawiło się na obu aktach urodzenia. Wtedy urzędnicy będą mieć związane ręce. A ja wam ufam, że się nie rozejdziecie.

- Miło, że tak w nas wierzysz. – stwierdziła Dora z uśmiechem.

- Cam, możesz na mnie liczyć. – zapewniłem szwagierkę.

Camille poruszyła temat, o którym wolałem nie myśleć. Co będzie po wojnie? Do tej pory sprawa wilkołaków nie wyglądała zbyt różowo. Ale wcześniej mało mnie to odchodziło, po prostu unikałem kłopotów. Teraz miałem rodzinę i  nie mogłem robić uników. Ale teraz nie miałem czasu, żeby się tym przejmować. Zresztą nic by to nie dało. Akurat na władzę nie miałem wpływu.

- Dziękuję. – odpowiedziała Camille. – Nawet nie wiesz, ile to dla mnie znaczy.

Dalszą rozmowę przerwało nam pukanie do drzwi.

- Są za wcześnie. – stwierdziłem, spoglądając na zegarek.

Po obowiązkowym sprawdzeniu tożsamości do domu weszli Syriusz i Kristal. Syriusz ciągnął za sobą dużą walizkę.

- Na ile wyjeżdżacie? – spytałem z uśmiechem.

Łapa posłał mi mordercze spojrzenie.

- Spytaj się swojej siostry. – wycedził. – Ja wracam razem w wami. Nie wiem, co planuje Kristal.

Widziałem jeszcze w nim ślady po naszej wczorajszej rozmowie. Syriusz miał coraz mniej cierpliwości do mojej siostry.

Bałem się, co będzie z ich małżeństwem. Kochałem siostrą, a Syriusz od lat był dla mnie jak brat. Nawet był mi bliższy niż brat, bo przecież Jerry miał mnie w głębokim poważaniu. Przecież jeżeli będą chcieli się rozwieść, będę musiał opowiedzieć się po którejś ze stron. Nie byłem pewny, czy będę umiał.

- Nie denerwuj się tak – poradziłem przyjacielowi. – Wkrótce wszystko się ułoży.

- Chciałbym w to wierzyć. – przyznał.

Nie odpowiedziałem. Nie wiedziałem, co mam mu powiedzieć. Przecież nie mogłem mu tłumaczyć zachowania Kristal.

Najgorsze było to, że Syriusz już drugi raz traci kobietę, z którą chciał spędzić resztę życia. Przecież w czasie pierwszej wojny był zaręczony. Nawet prosił mnie, żebym był świadkiem na jego ślubie z Roxaną. Podejrzewałem wtedy, że to miało być na złość ludziom z Zakonu, którzy uważali mnie za zdrajcę i szpiega. Niestety Roxy została zamordowana na miesiąc przed ślubem. Co gorsza była wtedy w ciąży, więc Syriusz stracił od razu narzeczoną i dziecko. No i przyjaciela, bo po tym wydarzeniu przestał mi ufać. A mordercy Roxy nie znaleziono. Pewnie był to jakiś śmierciożerca.

- O której czeka na nas Louis? – zapytała Kristal.

- O jedenastej. – odpowiedziałem, spoglądając na zegarek. Dochodziła dziesiąta.

         Następna godzina minęła w przyjemnej atmosferze oczekiwania. Andromeda zabawiała nas rozmową. Przyznam, że nie bardzo słuchałem teściowej. Bacznie obserwowałem szwagra i siostrę. Na pierwszy rzut oka można było mieć wrażenie, że między nimi wszystko w porządku, ale gdy przyjrzało się małżeństwu głębiej, widać było pewien chłód.

         Gdy teleportowaliśmy się na przedmieścia Marsylii, Louis czekał na nas kilkanaście metrów od miejsca, w którym wylądowaliście.

- Stęskniłem się za wami. – powitał nas z uśmiechem.

Uścisnąłem mu rękę.

Musiałem włożyć dużo siły w utrzymanie się na nogach. Przed wylotem ustaliliśmy, że użyjemy teleportacji łącznej. Zgłosiłem się do przenoszenia nas. Musiałem jednak przyznać, że teleportowanie teleportowanie siebie i trzech innych osób (prawie czterech licząc dziecko rozwijające się w łonie Dory) przez pół Europy było niemal ponad moje siły. Prawdziwe szczęście, że żadne z nas się nie rozszczepiło. Na pewno będziemy wracać osobno lub po dwoje.

- Chodźcie. Trzeba was ulokować. – oznajmił Lou.

- Idziemy do hotelu? – spytał Syriusz, łapiąc swoją walizkę.

Louis roześmiał się.

- Na upartego można tak powiedzieć. – odpowiedział w końcu tajemniczo.

Wyprowadził nas na drogę, a potem przeszliśmy jeszcze kawałek. W końcu doszliśmy do wysokiego muru. Po jakichś czterystu metrach dotarliśmy do bramy. Louis wyjął różdżkę i uderzył nią w bramę.

- Ustaliliśmy z Jaredem, że zatrzymacie się u niego. – wyjaśnił Louis, wchodząc na teren posiadłości. –Zapewniam, że miejsca nie zabraknie.

- Pisałeś o DOMU kuzyna! – powiedział Syriusz z wyraźnym zaskoczeniem w głosie.

Wcale nie dziwiłem mu się tego zaskoczenia.To nie był dom. To była rezydencja, jeżeli nie pałac. Budynek miał co najmniej cztery piętra i był długi na przeszło trzysta metrów. Wszystko było wykończone w stylu barokowym.

Gdyby nie słaniał się na nogach ze zmęczenia, najprawdopodobniej już zbierałbym szczękę z podjazdu. To było niesamowite.

- Monako, ile to ma metrów? – spytała Dora, używając pseudonimu Louisa.

- Skromne tysiąc pięćset metrów kwadratowych. – odpowiedział jej Louis z niewinnym uśmiechem.

Bez dalszych pytań podszedł do drzwi (po liczącym sto metrów podjeździe) i zapukał do nich. Po chwili wyłoniło się dwóch ludzi w gustownych garniturach, którzy wzięli od nas walizki.

Wymieniłem z Syriuszem spojrzenia. Widziałem, że Black zaczął czuć się niepewnie. Pewnie zaczynało mu się przypominać dzieciństwo.

- Przedstawię wam Jareda. – zaproponował nam Louis.

- Dlaczego nie. – zgodził się Syriusz. – Chyba nic już bardziej mnie nie zdziwi.

Louis uśmiechnął się tajemniczo i wprowadził nas do rezydencji. Uśmiech przyjaciela ani trochę mi się nie podobał.