Rozdział 43 – Po sylwestrowe zawirowania

         Pokaz fajerwerków trwał przynajmniej piętnaście minut. To było niesamowite, chociaż trochę czasu minęło, zanim przestałem w sztucznych ogniach wypatrywać zaklęć.

Po pokazie Jared zaproponował wszystkim wypicie tradycyjnej lampki szampana za pomyślność dopiero rozpoczętego roku. Bez wahania wypiłem szampana, pomimo pełnego dezaprobaty spojrzenia Dory. Ona zadowoliła się kolejną szklanką soku, tym razem porzeczkowego.

         Dora dotrzymała słowa. Naprawdę wytrzymała do świtu, niemal cały czas spędzając na parkiecie. Byłem pewny, że zatańczyła z niemal każdym mężczyzną na sali. Wbrew jej wcześniejszym słowom najwyraźniej bariera językowa nie stanowiła najmniejszego problemu.

To co udało się Dorze, niestety mnie nie wyszło tak dobrze. Już około czwartej nad ranem słaniałem się na nogach, a obraz dziwnie wirował przed oczami. Było w tym wiele winy Louisa, który uparł się, żebym spróbował każdego alkoholu, jaki był na stanie. Moje tłumaczenia, że mam słabą głowę na nic się nie stały. Przysłowiowy nóż w plecy  wbił mi Syriusz, który poparł Lou. Zresztą zarówno Black jak i Terens byli bardzo mocno wstawieni. Ale oni mogli pić. Ja nie powinienem.

         Nie pamiętałem, kiedy wróciłem do sypialni. Nawet nie wiedziałem, kto był na tyle miły, że odstawił mnie do łóżka. Nie podejrzewałem o to Syriusza, którego Kirstal już o trzeciej zawlokła do pokoju. Akurat w tym punkcie zgadzałem się z siostrą. Łapie zaczęło już mocno odbijać, czego objawem było śpiewanie na cały głos „Morskich opowieści”. Nie była to zbyt ocenzurowana wersja.

         Obudziłem się koło południa. Chyba po raz pierwszy w życiu byłem w takim stanie. Sam byłem sobie winien. Przecież doskonale znałem pierwszą zasadę imprez z alkoholem – nie mieszać alkoholi. Jak się upić to jednym. Po mieszaniu można umierać kilka dni.

- Cześć, śpiochu. – powitał mnie radosny głos żony.

Dora mogłaby być najszczęśliwszą osobą na świecie, ale gdy się odezwała, miałem wrażenie, że coś wwierca mi się w głowę. Zresztą, co tam głos Dory. Rośliny na parapecie rosły zbyt głośno!

Chciałem coś jej powiedzieć, ale gardło miałem zaschnięte.

Jakby czytając mi w myślach, Dora przysunęła do mnie szklankę z wodą.

- Dziękuję. – odpowiedziałem, gdy już wszystko wypiłem.

Dora bez słowa podeszła do walizki i wyjęła stamtąd małą fiolkę. W środku znajdował się ciemnofioletowy, gęsty płyn. Wiedziałem, co to jest – eliksir na kaca.

Smak był paskudny, ale eliksir zadziałał właściwie natychmiast. Z ulgą opadłem na poduszki.

- Jak się czujesz? – spytała Dora, kładąc dłoń na moim czole. W jej głosie słyszałem troskę.

- Teraz już dobrze. – zapewniłem ją.

Ująłem jej dłoń i pocałowałem po kolei wszystkie palce.

- Przepraszam. – powiedziałem. – Nie powinienem tyle pić.

- Daj spokój. Już dostałeś swoją karę. – stwierdziła, całując mnie w czoło. – Zresztą nie było tak źle. Wytrzymałeś dłużej niż Syriusz. I zachowywałeś się o wiele bardziej przyzwoicie.

Usiadłem i przyciągnąłem do siebie żonę. Nie mogłem przytulić jej zbyt mocno, żeby nie zaszkodzić dziecku. Dora często śmiała się, że traktuję ją, jakby była z porcelany.

- Kocham cię. – szepnąłem.

Uśmiechnęła się szeroko.

- Prześpisz się jeszcze, czy znajdziemy sobie jakieś zajęcie?

Przyjrzałem się uważnie Dorze. Uśmiechała się promiennie, ale widziałem jej zmęczenie. Na pewno nie odespała dobrze po zabawie.

- Jeszcze się zdrzemnę. Pod warunkiem, że położysz się ze mną.

- Nie muszę…

- Nie kręć. Doro innych możesz oszukać, ale mnie nie zwiedziesz. Zbyt dobrze cię znam. Widzę, że jesteś zmęczona.

- Wyśpię się, jak wrócimy do domu. Chciałabym zwiedzić Marsylię.

- Jeszcze tu przyjedziemy. – obiecałem.

Westchnęła głośno. Wstała i obeszła łóżko. Położyła się obok mnie i przytuliła się.

- Trzymam cię za słowo. – zaznaczyła.

- Z Rzymem dotrzymałem słowa.

- I jak się to skończyło? – spytała.

Zabolało. Wiedziałem, że nie chciała powiedzieć nic złego, ale jej słowa otworzyły starą ranę w moim sercu.

Miała całkowitą rację. Wyjazd do Rzymu skończył się fatalnie. Była to tylko i wyłącznie moja wina. Gdyby mi nie odbiło, wrócilibyśmy jako szczęśliwi narzeczeni, a nie jako skłócona para. Właściwie to nie skłócona. Oboje byliśmy załamani tym, co się stało. Moim i tylko moim zachowaniem.

         Przesunąłem dłoń na brzuch Dory. Wyczuwałem delikatne ruchy naszego dziecka. Nie mogłem się doczekać momentu, w którym wezmę je na ręce. Nie chciałem, żeby Dora urodziła przedwcześnie. Co to, to nie. Ale do początku kwietnia było jeszcze tyle czasu…

         Z przerwami przespałem z Dorą cały dzień i noc. Wreszcie należycie odpocząłem. To był sen bez żadnych koszmarów, zmartwień i przejmowania się wojną i milionem innych problemów.

         Nie chciałem wracać do domu. Wiedziałem, że sytuacja w Anglii coraz bardziej się zaognia. Wszyscy zdawali sobie sprawę, że następne miesiące będą coraz gorsze. W końcu będziemy musieli skonfrontować się ze śmierciożęrcami. Wtedy będziemy mieć tylko dwie opcje: wygramy albo zginiemy. Jeżeli nam się nie uda, będzie to końcem wszystkiego. Bez Zakonu nikt nie będzie w stanie obronić się przed Voldemortem i jego poplecznikami. Musieliśmy wygrać.

Mogłem zginąć. Ale tylko wtedy, jeżeli zapewni to bezpieczeństwu Dorze i naszemu dziecku. Inaczej śmierć nie miałaby najmniejszego sensu.

To uświadomiło mi, jak bardzo zmieniłem się przez ostatnie dwa lata. Na początku wojny na niczym mi nie zależało. Bo i niewiele miałem. Przyjaciela w areszcie domowym, drugiego świeżo zakochanego, siostrę, która była na mnie obrażona za wyjazd po śmierci Potterów, brata, rodziców i żadnych perspektyw na przyszłość. To wszystko zmieniła Dora. Miałem po co żyć. I za kogo umrzeć, chociaż wolałbym tego nie robić. Zbyt długo czekałem na rodzinę, żeby teraz ją stracić. Nie marzyłem o niczym innym, jak o możliwości wychowywania naszego dziecka. No i dziecka Camille.

         Gdy zeszliśmy do jadali, Syriusz przywitał nas, wyciągając w moją stronę butelkę szampana.

- Już nie piję. – zastrzegłem

- Nie bądź taki. – odparł. – Człowiek nie wielbłąd, pić musi.

- Jeżeli się napiję, nie będę mógł się teleportować co najmniej do jutra.

- No i?

Przed odpowiedzią na to pytanie uchroniła mnie Dora. Podeszła do Łapy i wyrwała mu butelkę z ręki.

- Rób co chcesz, ale ja muszę wracać. – warknęła.

- Czy coś ci nie odpowiada? – zaniepokoił się Jared.

- Nie. – odpowiedziała Dora. – Ale moja siostra jest umierająca. Nie chcę zostawić jej na dłużej.

Stopniowo zaczęła się uspokajać, szczególnie, ze Syriusz zamarł. Widziałem, ze nawet starał się nie oddychać.

- W takim razie, nie będę zatrzymywał. – powiedział Jared spokojnym głosem. – I zapraszam w bardziej sprzyjającym czasie.

Dora podziękowała i wyszła z jadalni.

- Idę spakować rzeczy. – rzuciła na odchodnym.

- Co ją ugryzło? – spytał Syriusz, gdy Dora wyszła.

- Nerwy. – westchnąłem.

Było miło, ale się skończyło. Koniec tego momentu wytchnienia.

         Z uwagi na to, że Syriusz i Kristal zdecydowali się zostać jeszcze dwa dni we Francji, wróciliśmy do Anglii sami. Miało to swoje plusy – przenoszenie jednej osoby było o wiele mniej męczące, niż przenoszenie trzech osób. Co nie znaczy, że po aportacji czułem się doskonale. Wręcz przeciwne, byłem zmęczony, ale znośnie.

- Jesteśmy za wcześnie. – zauważyła Dora, spoglądając na zegarek. – Dopiero dwunasta.

- To nie ja się tak spieszyłem. – zauważyłem.

Nie zależało mi na szybkim wyjeździe. Wręcz przeciwnie, bo miałem chęć zostać w Marsylii chociaż godzinę dłużej. Nie chciałem jednak odmawiać żonie.

- Wpuszczą nas do domu. Jestem tego pewna. Poza tym zanim tam dojdziemy…

Nie dałem jej dokończyć zdania. Nie mogłem się powstrzymać, więc pocałowałem ją.

- Za co to? – wyszeptała Dora gdy już ją wypuściłem.

- Za nic. Muszę mieć powód, żeby całować własną żonę? – odparłem, unosząc pytająco brew.

Dora roześmiała się.

- Nie musisz. Ale mógłbyś robić to częściej.

Zgodnie z jej prośbą przyciągnąłem ją ponownie i złączyłem nasze wargi. Słodki pocałunek zamienił się w bardziej namiętny. Po kilkunastu sekundach Dora sięgnęła do zamka mojej kurtki.

- Skarbie, może najpierw wróćmy do domu. – zaproponowałem. – Nie możesz się teraz przeziębić.

- Wracajmy. Muszę porozmawiać z Camille.

Uśmiechnąłem się pod nosem. Dora była naprawdę niesamowita. Zmieniała się z szybkością błyskawicy i nie były to tylko zmiany wyglądu. Z nią naprawdę nie można się nudzić.

--------------

Hej! Co się z Wami dzieje? Ktoś jeszcze to czyta?

Tak czy inaczej tym, który jeszcze tu zaglądają życzę udanego Halloween (czy, mówiąc po "potterowsku" - Nocy Duchów). Ale miejcie na uwadzed słowa naszego wieszcza narodowego: "Ciemno wszędzie, głucho wszędzie. Co to będzie? Co to będzie?"