Rozdział 48 – Zarządzenie uzdrowicielki

         Po pojawieniu się grobu Dora przestała hamować płacz. Wtuliła się w moje ramię, która odrobinę tłumiły jej szlochy.

         Nie tylko moja żona płakała – Kristal łkała w ramionach Syriusza, a Andromeda nie odejmowała od oczu chusteczki.

         Nikt nie składał kondolencji. Wszyscy obecni byli bardzo blisko związani ze zmarłą. Matka, biologiczny ojciec, siostra-bliźniaczka, kuzyn, szwagier, przyjaciółka i cioteczna babcia. Wszyscy czuliśmy taki sam żal i tęsknotę.

         Steve jako pierwszy odszedł od nowopowstałego grobu. Odwrócił się i ruszy do głównej alejki.

Dora odsunęła się ode mnie, otarła oczy i ruszyła za nim. Nie uszła pięciu kroków, gdy zachwiała się niebezpiecznie, jakby miała upaść. Rzuciłem się w jej stronę, łapiąc ją, zanim dotknęła ziemi.

- Doro, co się dzieje? – spytałem zaniepokojonym głosem.

Po chwili toczyli nas wszyscy obecni, z wyjątkiem Kristal, która, jak się potem okazało, pobiegła do pobliskiego sklepu kupić butelkę wody.

- Trochę mi słabo. – wyszeptała Dora, kładąc głowę na moim ramieniu.

Nie wyglądała dobrze. Miała podkrążone oczy, które podkreślała niezdrowa bladość skóry. Nawet usta jej pobladły, a ciemnobrązowe dziś włosy stopniowo zaczynały tracić swoją barwę i przechodzić na bury kolor.

Zmiana koloru włosów nie wróżyła niczego dobrego. Tym bardziej, że ostatni raz Dora miała takie włosy w czasie bitwy, w której zginął Dumbledore, przed tym, jak się pogodziliśmy.

- Pewnie spadł jej poziom cukru. – zawyrokowała Isabelle, przyglądając się swojej ciotecznej wnuczce. – W ciąży to normalne.

Nie mogłem się z nią zgodzić. Takie omdlenie zdarzyło się Dorze pierwszy raz, co, w połączeniu z tym nieszczęsnym kolorem włosów, pozwoliło mi podejrzewać, że omdlenie może mieć coś wspólnego ze śmiercią Camille.

Zanim zdążyłem cokolwiek powiedzieć, Isabelle wygrzebała z przepastnej torebki miętowego cukierka, którego podała mojej żonie.

- Weź, dziecko. – nakazała. – Powinnaś poczuć się lepiej.

Dora posłusznie wzięła cukierka, ale sprawiała wrażenie, że nawet podniesienie ręki do ust, jest dla niej niesamowicie męczące.

Po niecałej minucie wróciła Kristal.

- Mam wodę. – oznajmiła.

Zaraz odkorkowała butelkę i wręczyła ją Dorze.

- Nie chcę pić. – szepnęła.

- To ci dobrze zrobi. – zapewniła ją Kristal.

Wbrew swoim słowom Dora wypiła ponad pół butelki, zanim oddała ją mojej siostrze.

- Remus, chcę wracać do domu. – mruknęła.

- Już jedziemy. – zapewniłem ją.

Włożyłem rękę pod kolana żony i podniosłem ją. Była zaskakująco lekka, jak na szósty miesiąc ciąży. Bałem się myśleć, co to może oznaczać dla naszego dziecka.

- Pomóc ci? – zaofiarował się Steve.

- Nie. Poradzę sobie. – odpowiedziałem, uśmiechając się lekko.

- Pojadę z wami. – zadeklarowała się Kristal. – Tylko gdzie masz kluczyki od samochodu?

- W kieszeni kurtki. – odpowiedziałem.

Poczekałem, aż Kris wyciągnie kluczyki i ruszyłem do samochodu. Tam Syriusz otworzył tylne drzwi, żebym mógł spokojnie posadzić Dorę na fotelu. Kristal wskoczyła z drugiej strony.

         Chyba jeszcze nigdy nie jechałem tak nerwowo. Nie dość, że gnaliśmy na granicy dozwolonej prędkości, to jeszcze potwornie drżały mi ręce i co chwilę zerkałem przez tylne lusterko na żonę.

- Wszystko mam pod kontrolą. – zapewniła mnie Kristal, okrywając Dorę swoją kurtkę.

Na szczęście Dora tuż po wyjeździe z cmentarnego parkingu usnęła i obudziła się dopiero, gdy zaparkowałem pod naszym domem.

         Wysiadając z samochodu ponownie wziąłem Dorę na ręce i, odczekawszy aż Kris otworzy drzwi wejściowe, zaniosłem ją do salonu. Następnie ułożyłem ją na kanapie.

- Kris, wezwij Rebeckę. – poleciłem młodszej siostrze, jednocześnie zdejmując z Dory płaszcz.

- CO SIĘ STAŁO?! – wrzasnęła Molly, wpadając do salonu.

- N-nic. – szepnęła w odpowiedzi Dora. – Po prostu zasłabłam.

- Po prostu?! – przeraziła się Molly. – Kochaniutka, to może być bardzo niebezpieczne dla dziecka. Przewróciłaś się?

- Remus zdążył ją złapać. – poinformowała ją Kristal.

- Całe szczęście. – westchnęła Molly, kładąc dłoń na czole mojej żony.

Ja tymczasem opadłem na fotel i czekałem, aż przestaną trząść mi się ręce. Gdyby tylko wiedział, że ten pogrzeb tak się skończy… Spodziewałem się ataku śmierciożerców, a nie tego, że Dora wróci do domu ledwo żywa. Miałem tylko nadzieję, że Reb będzie mogła w miarę szybko przyjechać.

         Na szczęście nie musieliśmy długo czekać, bo Rebecka pojawiła się w naszym domu już po dwudziestu minutach.

- To przez nerwy. – oświadczyła po gruntowym przebadaniu mojej żony. – Nic jej nie będzie, tylko musi się mniej denerwować.

- Reb… - zacząłem.

- Wiem, jaka jest sytuacja. Ale nie ma innego wyjścia. Nie bronię jej żałoby. Tylko ma się nie denerwować i powinna zacząć się wysypiać. Tonks, przez co najmniej dwa tygodnie masz ograniczyć do minimum wstawanie z łóżka. Tylko toaleta i ani kroku więcej. Radziłabym też w najbliższym czasie się nie przemęczać. – przy ostatnim słowem uzdrowicielka spojrzała na mnie wymownie.

Zrozumiałem aluzję. Od dzisiaj wprowadzamy tak zwany rygor łóżkowy. Niech będzie. Dla dobra Dory i dziecka byłem gotów posiekać się na kawałki. Kilka miesięcy celibatu przy tym to był Pikuś.

- Zastanawia mnie tylko – ciągnęła Rebecka. – jak udało ci się przyjść do i  z samochodu.

- Nie przyszłam. – odpowiedziała jej Dora, nieco silniejszym głosem. – Remus mnie przyniósł.

- Naprawdę? – spytała Reb  ze szczerym zdziwieniem w głosie.

- Oczywiście. – prychnęła Kristal, zanim zdążyłem się obrazić za zdziwienie uzdrowicielki. – W końcu kim byłby facet, który nie może utrzymać własnej żony?

Pewność w głosie mojej siostry sprawiła, że, mimo sytuacji, roześmiałem się. Zaraz zresztą zawtórowała mi Dora.

- No już dobrze. – stwierdziła Rebecka pojednawczym głosem. – Ja już muszę się zbierać. Tonks, do łóżka!

         Poczekałem, aż Rebecka wyjdzie.

- No to chodź. – powiedziałem, podchodząc do żony.

- Gdzie?

- Na górę. Masz leżeć. – przypomniałem.

Przechyliła głowę, patrząc na mnie ważnie.

- Nie chcę leżeć całymi dniami na górze. Tam byłabym sama.

- Więc co proponujesz? – spytałem, siadając bok niej.

- Mogę leżeć tutaj. – stwierdziła. Widząc moje zdziwione spojrzenie kontynuowała: - Kanapa jest rozkładana. Można się rozłożyć, pościelić i mogę leżeć chodźmy do samego porodu.

Spojrzała na mnie takim błagalnym wzrokiem, że musiałem się zgodzić. Przy pomocy Kristal rozłożyłem i posłałem kanapę, na której po chwili wygodnie wymościła się Dora. Musiała być bardzo zmęczona, bo, nie zważając na obecność mojej siostry, po pięciu minutach już spała.

- Wiesz, jak bardzo się przestraszyłam? – zapytała mnie Kris, gdy przeszliśmy do kuchni.

- Na pewno nie bardziej ode mnie. – odparłem. – Ale teraz już wszystko będzie dobrze.

- Na pewno. To ja cię zostawię, bo pewnie Syriusz się zamartwia.

- Z pewnością. – mruknąłem.

Przytuliłem siostrę na pożegnanie i odprowadziłem ją do drzwi. Razem z nią wyszła Molly, która także spieszyła się do domu.

         Pół godziny później do domu wpadła Andromeda. Szybko opowiedziałem jej o decyzji Rebecki, którą moja teściowa w pełni poparła. Następnie poszła na górę, bo była już pora karmienia Scotta.

         Wieczorem siedzieliśmy we troje (licząc Scotta we czworo) w salonie i graliśmy na stole w bierki. Już miałem wyciągnąć jeden z trudniejszych patyczków, gdy rozległo się łomotanie do drzwi. Oczywiście cała konstrukcja bierek się rozsypała.

- Pójdę otworzyć. – powiedziałem.

Podszedłem do drzwi.

- Kto tam?

- Lee Jordan. – odpowiedział mi głos mojego byłego ucznia. – Gryfon, komentator szkolnych meczów quidditcha, jeden ze współpracowników Potterwarty.

- Dobra, wchodź.

- Ja tylko na chwilę. – zapowiedział, zdejmując buty.

Poprowadziłem go do salonu, gdzie został dokładnie obwąchany przez oba psy.

- Niestety nie przynoszę dobrych wiadomości. – powiedział grobowym tonem.

- Co się stało? – spytała zaniepokojona Andromeda.

- Ja… Bardzo mi przykro, ale godzinę temu dostaliśmy informację, że… Pod Edynburgiem znaleziono ciało Teodora Tonksa.

Dora zakryła usta dłońmi, a Andromeda wyglądała, jakby za chwilę miała zemdleć. Na szczęście po kilku sekundach doszła do siebie.

- Czy to pewne? – zapytała drżącym głosem.

- Niestety. Pani mąż miał przy sobie dokumenty, które potwierdziły jego tożsamość.

Zapadła krępująca cisza, którą przerwał płacz Scotta. Andromeda natychmiast zajęła się wnukiem.

- To… ja może już pójdę. – powiedział niepewnie Lee. – Moje kondolencje.

Odprowadziłem go do drzwi.

- Remusie, wiem, że nie jest najlepsza chwila… - powiedział, stojąc już na podwórku. – Ale czy zgodzisz się na audycję w Potterwacie w przyszłym tygodniu.

- Jasne. Nie ma problemu. – zgodziłem się.

- Dziękuję. Z tego co wiem, będzie też Kingsley. To… Do zobaczenia.

Uścisnął moją dłoń i pobiegł poza granice strefy ochronnej.

Wróciłem do salonu, gdzie zastałem płaczącą żonę i Andromedę delikatnie kołyszącą Scotta. Gdy mnie zobaczyła, natychmiast oddała mi dziecko.

- Musze powiadomić Steve’a. – powiedziała słabym głosem.

Nie dając mi czasu na odpowiedź, założyła płaszcz i wyszła z domu.

- Remus… - szepnęła cicho Dora, odkładając chusteczkę. – Co teraz będzie?

Niestety nie umiałem jej odpowiedzieć.

----------------

Tak, tak wiem - okrutna ja. Ale niektóre rzeczy trzeba załatwić na raz. 

A co do babci Isabelle do pojawi się jeszcze, ale dopiero po narodzinach Teddy'ego.