Rozdział 54 – Droga do domu

~ znowu Remus ~

         Co noc spoglądałem na wpadające przez okienko, odliczając godziny do pełni. Codziennie miałem gości w postaci jednego z młodzików, który przynosił mi jedzenie. Ani Rudolf, ani Bellatrix już się nie pojawili.

         Pierwsza noc pełni była okropna. Po obudzeniu się naliczyłem cztery poważne rany, które prawdopodobnie były wynikiem bliskiego spotkania z gwoźdźmi z szafki, którą rozwaliłem. Na szczęście drzwi do łazienki pozostały nietknięte. Były kluczowe w moim planie ucieczki.

- Jak zdrowie? – zapytał jeden z młodzików, wchodząc do pomieszczenia. W ręku miał apteczkę.

- Słabo. Ale przeżyję jeszcze dwie noce. Potem pewnie Bellatrix mnie wykończy. – odparłem.

- Już o tym rozmawialiśmy. – stwierdził chłopak. – Pójdę po więcej bandaży. Z tym co mam tutaj, nie zatamuję krwawienia.

Wyszedł, nie zamykając za sobą drzwi.

Dla mnie była to wymarzona okazja. Poczekałem, aż kroki na schodach ucichną i ostrożnie wstałem. Przygryzłem wargę, żeby nie krzyknąć z bólu. Jak najciszej wyszedłem z pomieszczenia, w którym spędziłem ostatnie kilka dni. Okazało się, że piwnica składa się nie tylko z tego pomieszczenia, w którym mnie trzymali, ale także z co najmniej dwóch innych. Wszystko łączył korytarz prowadzący do schodów. Przy schodach wisiała mała półka. Byłem w ciężkim szoku, gdy na owej półeczce zobaczyłem swoją różdżkę. Podchodząc do schodów usłyszałem strzęp dobiegającej z piętra wyżej rozmowy.

- Trzeba coś z nim zrobić. Drzwi mogą nie wytrzymać kolejnej nocy. – powiedział Rudolf Lestrange.

- Nie mamy nic lepszego. – odburknął jeden z chłopaków. – Inne pomieszczenia są zawalone, albo mają jeszcze słabsze drzwi. Nawet zaklęcia nie pomogą.

- Nic dziwnego. – prychnął Rudolf. – To jest dworek, a nie przechowalnia dla wilkołaków.

- To co zrobimy?

- Nie wiem. Skontaktuję się z Bellą, może ona coś wymyśli.

To mi wystarczyło. Złapałem różdżkę i wróciłem do swojego więzienia. Natychmiast wszedłem do łazienki i zastawiłem drzwi krzesłem. Wspiąłem się na sedes, żeby łatwiej móc dostać się do okna. Owinąłem szmatą lewą dłoń i zbiłem okno. Mimo szmaty kilka odłamków szkła poraniło mnie, ale nie przejąłem się tym. Gdy w oknie nie zostały już żadne kawałki szkła złapałem za parapet i podciągnąłem się. Przez całe moje ciało przebiegł ból, ale zignorowałem go. Każdy niepotrzebny dźwięk mógłby spowodować, że ktoś mi przeszkodzi.

Z lekkim trudem przecisnąłem się przez okienko i wypełzłem na trawę. Wciągnąłem poranne zimne powietrze. Wreszcie wolny.

Wziąłem w dłoń różdżkę i podniosłem się. Rozejrzałem się w poszukiwaniu ewentualnych straży śmierciożerców. Nikogo nie zauważyłem.

Nie byłem taki głupi, żeby próbować się teleportować od razu pod ścianą. Niemal na pewno założyli zaklęcia uniemożliwiającą teleportację. Odbiegłem od budynku w stronę płotu, przez który nie bez trudu przeszedłem. Dopiero tam odważyłem się teleportować. Nie do domu. Miałem jeszcze przed sobą dwie noce pełni i nie mogłem narażać Dory na moją obecność w domu. Przeniosłem się do szwagra.

         Pukając do drzwi miałem duszę na ramieniu. Nie wiedziałem, co bym zrobił, gdyby Syriusza nie było. Nie zależało mi na Kristal. Nie w tym momencie. Akurat siostra mogłaby tylko pogorszyć sytuację.

- Kto tam? – zza drzwi dobiegł mnie głos przyjaciela.

Na dźwięk jego głosu, zeszła ze mnie cała adrenalina. Zachwiałem się i oparłem o ścianę.

- Syriusz, otwórz. – poprosiłem słabym głosem. – Przecież i tak nikt się pode mnie podszyje.

Drzwi otworzyły się gwałtownie.

- Remus, skąd się tutaj wziąłeś?

Objął mnie ramieniem, pomagając wejść do domu. W salonie posadził mnie na kanapie. Jednym ruchem różdżki przywołał apteczkę.

- Wiesz, co tu się działo? – zapytał. – Louis jest na skraju załamania nerwowego, ciągle gada, że powinien cię odprowadzić, Hestia krąży po informatorach, szukając jakichkolwiek wieści, Kris wraca do domu tylko po to, żeby się przespać, a Tonks…

- Co? – przerwałem mu. – Powiedzieliście jej, co się stało? W jej stanie?

- A co ty sobie myślisz? Niby co Louis miał zrobić? Hej, Tonks, twój mąż nie wróci. Nie, nie wiem przez ile. Poszedł na spacer i jeszcze nie wrócił. Tak spaceruje od tygodnia. – powiedział, naśladując głos Louisa. – Remus, to nie jest takie proste. Ale to nieważne.

- Jak to nieważne? Zdrowie Dory…

- Nic jej nie zagraża. Rabacka non stop siedziała u ciebie w domu i monitorowała wszystko. Skoro tą sprawę mamy wyjaśnioną, co chciałbyś teraz zrobić?

Spojrzałem na przyjaciela. Nie wyglądał najlepiej: miał bladą cerę i wyraźne cienie pod oczami. Widać było po nim, że dużo ostatnio się denerwował.

- Mogę zostać? – spytałem nieśmiało. – Do końca pełni.

- Jasne. Mam wolną piwnicę.

- Dzięki. I przepraszam za kłopot.

- Daj spokój. – prychnął. – Żaden kłopot. Jak chcesz, mogę ci towarzyszyć.

- Nie trzeba. Dam sobie radę sam. – powiedziałem. – Łapa, powiem ci o wszystkim, ale nie teraz. Muszę się przespać.

Zreflektował się. Wiedziałem, że chce zacząć mnie wypytywać o przeżycia ostatnich dni, ale nie miałem na to sił.

- Jasne. Odprowadzić cie do pokoju?

- Do piwnicy. I sam trafię.

Syriusz posłał mi pełne zdziwienia spojrzenie.

- Ale…

- Proszę. Jeżeli położę się w pokoju, będziesz musiał mnie budzić. A tak obudzi mnie księżyc. Nie pierwszy raz.

Widziałem, że jeszcze się waha, ale w końcu zgodził się na moją propozycję. Pomógł mi zejść do piwnicy.

- Zaraz przyniosę ci jakieś koce. – powiedział.

Usłyszałem jeszcze, jak zamyka drzwi od piwnicy, po czym usnąłem.

         Cały następny dzień przespałem. Co prawda z koców przyniesionych przez Syriusza niewiele zostało, ale nie przeszkadzało mi to. Byłem wyczerpany tym wszystkim.

         Po ostatniej nocy pełni nie było mi dane długo spać.

- Remus, jak ja się za tobą stęskniłam! – krzyk Kristal wyrwał mnie ze snu.

Chwilę potem siostra mocno mnie przytuliła.

- Nigdy więcej tego nie rób. – poprosiła. – Nigdy.

- Już dobrze. Wszystko w porządku. – mruknąłem, głaszcząc siostrę po włosach.

- Kris, daj mu odpocząć – powiedział Syriusz, wchodząc do piwnicy.

- Racja. Przepraszam. – uśmiechnęła się, odsuwając się.

Oddałem uśmiech.

- Nie masz za co. Zresztą i tak nie mam zamiaru spać. Muszę wrócić do domu.

- Najwyższy czas. – stwierdziła Kris. – Tonks już nie może się doczekać. Szczerze mówiąc, bardziej się o nią bałam, gdy dowiedziała się, że wróciłeś, niż zaginąłeś…

- Kris. – wtrącił Syriusz, znaczącym głosem.

- No tak. Zmywaj się już, bo Tonks gotowa przyjść tutaj. I tak próbowała, ale matka ją powstrzymała.

„Całe szczęście” pomyślałem.

         Zanim udałem się do domu, wziąłem prysznic i opatrzyłem wszystkie rany. Starałem się robić to jak najszybciej, żeby móc już wrócić do Dory.

         Syriusz uparł się, że odprowadzi mnie do domu, nawet jeżeli oznaczało to tylko teleportację z jednego miejsca na drugie. Nie próbowałem go przekonać do zmiany decyzji. I tak by mi się nie udało.

- Stąd chyba trafisz do domu. – stwierdził Łapa, gdy stanęliśmy przed furtką na moje podwórko.

- Tak. Dziękuję.

- Nie ma za co. Tylko więcej nie rób takich numerów.

Uścisnęliśmy ręce na pożegnanie. Syriusz poszedł do granicy strefy antyteleportacyjnej, a ja do domu. Zapukałem do drzwi. Wolałem nie dzwonić do drzwi, bo mógłbym obudzić Scotta.

- Jak dobrze, że już jesteś. – westchnęła Andromeda, obejmując mnie.

Przez dłuższą chwilę nie mogłem otrząsnąć się ze zdziwienia. Nie spodziewałem się takiej reakcji po teściowej.

- Tak. Też się cieszę. – wydukałem w końcu. – Dora…

- Czeka na ciebie.

Niemal przebiegłem odległość dzielącą mnie od żony.

Zastałem ją leżącą na rozłożonej kanapie. Usiadłem obok niej.

- Doro, skarbie. – szepnąłem, obejmując żonę.

Wtuliła się we mnie. Po chwili jej ciałem wstrząsnął szloch. Ja też miałem łzy w oczach. Tak bardzo za nią tęskniłem.

- Remus…

- Ćśś. Nic nie mów. – poprosiłem. – Pozwól mi się tobą nacieszyć.

Przytuliła się jeszcze mocniej, podrażniając kilka moich świeżych ran. Zignorowałem to. Liczyła się tylko Dora.

W pewnym momencie Dora odsunęła się i pocałowała mnie. Oddałem ten pocałunek. Jej smak, zapach, dotyk oszałamiały mnie. Po ponad tygodniu rozłąki było mi jej zbyt mało.