Rozdział 71 – Rodzinna zgoda

W świetle dnia widok zrujnowanego Hogwartu sprawił, że zabolało mnie serce. Spędziłem w tym zamku wiele cudownych dni. A teraz był w ruinie.

- Witaj, Remusie – uśmiechnął się do mnie Filius, gdy mnie zobaczył. – Co cię tu sprowadza? Słuchałeś Potterwarty?

- Pewnie. Rada nie mogła wybrać lepiej. Wiesz może, co się dzieje z Jerry’m?

- Niestety nie. Z tego co wiem, to dopiero niedawno Poppy i Colin skończyli go operować.

- Dziękuję – powiedziałem.

Zostawiłem Filiusa przed zamkiem i pobiegłem w stronę Skrzydła Szpitalnego. Miałem wielką nadzieję, że spotkam Colina. On najwięcej mógłby mi powiedzieć.

W połowie drogi do Skrzydła Szpitalnego spotkałem Dracona Malfoy’a. Zdziwiło mnie, że matka pozwoliła mu zostać w Hogwarcie. Z drugiej strony Lucjusz prawdopodobnie został już aresztowany, a Draco uchroniły od tego słowa Minerwy i Kingsley’a.

- Dziękuję – powiedziałem, oddając mu jego pelerynę.

Spojrzał na mnie ze zdziwieniem. Najwyraźniej nie spodziewał się odzyskania peleryny.

- Ja tylko… - wydukał niepewny, co może powiedzieć.

- Uratowałeś życie mojemu bratu. Za to ci dziękuję.

- Po tym wszystkim, co zrobiłem, chociaż tak mogłem pomóc – odpowiedział pewniejszym głosem.

Pożegnałem się z nim i niemal pobiegłem do Skrzydła Szpitalnego.

Drzwi były zamknięte i dłuższą chwilę zajęło mi zdecydowanie się na to, żeby zapukać. Nie wiedziałem, skąd mi się to wzięło. Chciałem się czegoś dowiedzieć, ale w ostatniej chwili panikowałem. Bałem się wiadomości. Nie pierwszy raz coś takiego mi się zdarzyło.

Po dłuższej chwili przygryzłem wargę i mocno załomotałem w drzwi.

Usłyszałem kroki po drugiej stronie. Potem drzwi otworzyły się i stanął w nich blady i zmęczony Colin.

- Zastanawiałem się, kiedy przyjdziesz – powiedział na powitanie. – Wejdź.

- Co z Jerry’m? – spytałem.

- Wszystko dobrze. Trzeba było go trochę połatać, ale wyjdzie z tego.

- Trochę?

- Przecież wiesz, że tych ran nie da się normalnie wyleczyć. Idź do niego. Od pół godziny na ciebie czeka.

- Dzięki – powiedziałem.

Minąłem Colina, wchodząc do sali. O dziwo było tam niewiele osób – były zajęte tylko trzy łóżka. Na jednym spała Lavender Brown, na drugim jakiś chłopak, którego nie znałem. Jerry leżał na końcu ostatnim łóżku za parawanem. Był niemal tak samo blady jak prześcieradło, na którym leżał. Usiadł, gdy mnie zobaczył.

- Cześć, brat – powitał mnie słowami, które mówił, gdy byliśmy jeszcze dziećmi.

- Jak się czujesz? – zapytałem, siadając na krześle obok jego łóżka.

- Całkiem nieźle. Szczególnie gdy weźmie się pod uwagę, że niemal wykrwawiłem się na śmierć. Ale myśl, że dałem temu sukinsynowi to, na co zasłużył, bardzo poprawia mi nastrój.

On na pewno nie miał takich myśli jak ja.

- A co ci powiedział Colin?

- Nic. Prawie ze mną nie rozmawia. Za to pani Pomfey powiedziała, że będę żył. Tylko martwi się o moją nogę. Greyback uszkodził jakieś ścięgno czy coś takiego. W każdym razie mogę do końca życia kuleć.

- I mówisz to z takim spokojem? – zdziwiłem się.

Spojrzał mi w oczy. W jego zwykle śmiejącym się spojrzeniu, widziałem dziwną twardość.

- Warto było. Za to co zrobił tobie i całej naszej rodzinie. Jeżeli taka jest zapłata za jego śmierć, to zgadzam się na to… - zawahał się. – Tylko nie jestem pewny, czy Clara to zaakceptuje.

- Jerry… - zacząłem, ale nie dał mi dojść do słowa.

- Przemyślałem to. Ona nie nadaje się oni na żonę, ani na matkę. Jak tylko mnie stąd wypuszczą, złożę pozew o rozwód. Może zgodzi się, bez wszczynania awantur.

- Nie liczyłbym na to.

- Szansa jest niewielka. Na szczęście Claudia i Monica są zbyt małe, aby pamiętały o całej rozwodowej awanturze.

- Chcesz zostać z nimi sam? – zdziwiłem się.

- Clara i tak ich nie będzie chciała. Mówiłem ci dlaczego. Przez pierwszy tydzień po ich urodzeniu mieszkała z nami matka Clary i obie zajmowały się dziewczynkami. Nawet wtedy Clara za wszelką cenę unikała zbliżania się do nich. Po wyjeździe teściowej w ogóle przestały ją obchodzić. Nie zbliżała się do nich, piła eliksir na wygaszenie laktacji i, mówiąc o dziewczynkach, używała słowa „dziecko”. Bez imion. One jej nie obchodzą. Nie będzie ich chciała. A domu nie dostanie. Nie wpisałem go do majątku małżeństwa.

To mi o czymś przypomniało.

- Jerry, te pieniądze, które mi przysłałeś…

- Nie kończ – przerwał mi. – Wiem, co myślisz. Clara nalegała, żeby spłacić ciebie i Kristal. Ale mnie nie chodziło o to. Wiedziałem, że będziesz potrzebował pieniędzy. Nie przerywaj! Wiem, co chcesz powiedzieć. Chciałem… Myślałem, że zrozumiecie, ty i Kristal, o co mi chodziło. Chciałem znaleźć jakąś nić porozumienia. Ale Kristal odesłała całą sumę z listem, w którym napisała, żebym więcej się do niej nie odzywał. Od ciebie nie dostałem odpowiedzi.

- Nie wiedziałem, co napisać.

- Też bym nie wiedział. Po tym co ci powiedziałem, kiedy przyszedłeś prosić mnie o pomoc… Te głupie badania… Potem poszedłem…

- Wiem. To było dla mnie naprawdę ważne.

- Co z nich wyszło? – zainteresował się Jerry.

- Że Teddy będzie zdrowy. I to się sprawdziło.

Włożyłem prawą rękę do kieszeni spodni i wyjąłem zdjęcie, które włożyłem tam przed wyjściem. Byli na nim obaj chłopcy. Leżeli na kapanie w salonie i uśmiechali się do obiektywu. Teddy miał zielone włosy, które były niemal tak długie, że zasłaniały mi oczy. Scottie, niedawno strzyżony, miał o wiele krótsze włoski. Spojrzałem na to zdjęcie i podałem je bratu.

- Weź je – powiedziałem. – Masz tu ich obu: Scotta i Teda.

- Dziękuję. Czy… Czy mógłbym cię odwiedzić? Z Monicą i Claudią. Chciałbym, żeby poznały wujka.

- Jerry, przychodź, kiedy chcesz – powiedziałem.

Spuścił wzrok, wpatrując się w swoje dłonie.

- Nie zasłużyłem na to. Remus, nie zasłużyłem na to, żebyś traktował mnie tak dobrze.

- Było, minęło. Omal nie zginąłeś. To wymazuje wszystkie winy i nieporozumienia.

- Dziękuję.

W tym momencie drzwi od sali otworzyły się z hałasem.

- To jest szpital, a nie… - powiedziała pani Pomfey, do głośnego gościa

- Nie interesuje mnie to! – rozległ się wysoki, zdenerwowany głos. – Jest tu mój brat i chcę się z nim zobaczyć.

Zza parawany wyłoniła się Kristal. Aż poczerwieniała ze złości.

- Czyli jest dwóch moich braci – stwierdziła. – Tym lepiej. Co wy, do licha, wyprawiacie?!

- Kris, uspokój się – poprosiłem.

- Nie! Jego prawie zabili, a ty… Najpierw przeszedłeś do Wielkiej Sali, prawie nie kontaktując, w szoku, a potem zniknąłeś razem z Tonks, jakbyście wyparowali! Umierałam ze strachu!

Podbiegła bliżej i objęła mnie i Jerry’ego.

- Nigdy więcej nie róbcie mi czegoś takiego – załkała.

Objąłem ją ramieniem. Jerry też. Znowu byliśmy razem.

- Mama napisała do mnie list – powiedziała Kristal, odsuwając się. – Wraca do Anglii. Pojutrze o szesnastej mamy ją odebrać z Heathrow. Jerry, będziesz w stanie iść?

- Zechce mnie widzieć?

- Pewnie – odpowiedziałem. – Tęskniła za tobą. Pisała o tym do mnie.

Spojrzał na mnie, potem na Kristal.

- W takim razie muszę zrobić wszystko, żeby pojawić się na lotnisku.

Uśmiechnąłem się szeroko. Kristal i Jerry oddali uśmiechy. Poczułem się, jak kiedyś. Przed wojną.