Rozdział 76 – Granatowa sukienka

 Miesiąc minął mi jak z bicza strzelił. Może to z powodu pracy? Z przyjemnością każdego ranka teleportowałem się Hogsmeade i otwierałem sklep Freda i George’a. Zawsze punktualnie za dziesięć dziesiąta pojawiała się Anette. Piliśmy razem herbatę w moim biurze i zaczynaliśmy pracę – Anette stawała za kasą, a ja krążyłem po sklepie w razie, gdyby klienci potrzebowali pomocy, albo siedziałem w biurze i wypełniałem papiery dla Freda i George’a. Kilka razy zabrałem ze sobą Scotta, żeby Dora i Andromeda mogły trochę odpocząć. Teddy’ego nie mogłem wziąć, bo Dora nadal karmiła go piersią.

- Jaki on jest śliczny! – zawołała Anette, gdy pierwszy raz przyniosłem Scotta do pracy, jakiś tydzień po otwarciu sklepu. – Mogę go potrzymać?

Uśmiechnąłem się i podałem jej synka. Scottie uśmiechnął się do niej.

- Jaki ty ślićny jeśteś! – zagruchała. – A jak się ślićnie śmiejeś. Ja też chcę takiego.

Ostatnie zdanie skierowała do mnie. Ukryłem rozbawienie w filiżance herbaty.

- Teoretycznie to całkiem proste – stwierdziłem.

- No wiem. Ale do tańca trzeba dwojga. A mój chłopak nie chce nawet słyszeć o dzieciach. Trudno. Idę do pracy.

Oddała mi Scotta, dopiła herbatę i pobiegła za ladę. Po krótkiej chwili usłyszałem, jak wita pierwszego klienta.

- Widzisz, Scottie? Ciesz się, bo teraz masz branie. Będzie jeszcze czas, że będziesz musiał bardzo się postarać, żeby znaleźć kogoś dla siebie.

Fakt, że pracę zaczynałem o dziesiątej, był dla mnie prawdziwym błogosławieństwem. Nawet kilka tygodni po bitwie, budziły mnie nocne koszmary. Próbowałem wszystkiego: brałem przed snem rozluźniające kąpiele, Dora robiła mi masaże, nawet piłem eliksiry uspokajające. Nic nie pomagało.

W połowie czerwca siłą rzeczy nie mogłem iść do pracy. Mimo moich problemów ze snem, przeżyłem jedną najłagodniejszych pełni od miesięcy.

- Remus, jak się czujesz? – spytała mnie Dora, po ostatniej nocy.

- Jakby stratował mnie hipogryf. Czyli o jakieś całe stado hipogryfów lepiej niż zazwyczaj – odpowiedziałem, próbując się uśmiechnąć.

- Nie próbuj żartować – powiedziała, dezynfekując ranę na moim lewym ramieniu. – Niepotrzebnie się zmęczysz.

- Zaufaj mi – poprosiłem. – Naprawdę dobrze się…

Urwałem w pół zdania, czując pieczenie w ramieniu.

- Nic nie mów. Spróbuj się zdrzemnąć.

Wiedziałem, że to nie był najlepszy pomysł. Ostatnie co teraz było mi potrzebne, to kolejny koszmar.

Patrzyłem na nią spod półprzymkniętych powiek. Pod smutkiem i troską widziałem też radość. I nie była ona spowodowana tylko moim powrotem.

- Coś się stało przez te trzy dni? – zapytałem, nie mogąc się powstrzymać.

- Byłam wczoraj u Rebecki. Nadal nie doszła do siebie po śmierci Gary’ego. Ale zaczęła o siebie dbać i uśmiechać się. Gdy ją o to spytałam… Powiedziała, że jest w ciąży.

- Gary wiedział?

- Nie. Zorientowała się dopiero kilka dni po bitwie.

Mogłem sobie tylko wyobrażać, jakie to było dla niej bolesne. Gary mówił mi, że starają się o dziecko. Nie spodziewałem się, że nie dożyje nawet wiadomości, że będzie ojcem.

- Pomożemy jej – obiecałem.

- Wiedziałam, że tak powiesz.

Nachyliła się i pocałowała mnie. Miałem ochotę przedłużyć ten pocałunek, ale Dora odsunęła się, zanim zdążyłem ją złapać.

Następnego dnia przyleciały sowy z Ministerstwa Magii. Jedna niosła list dla Dory, a druga dla mnie. Otworzyłem kopertę i wyjął z niej list. Chociaż w zasadzie ciężko było to nazwać listem.

Rozporządzeniem Ministra Magii Kigsley’a Shacklebolta został Pan odznaczony Orderem Merlina pierwszej klasy za zasługi w walce z ciemnymi mocami. Ceremonia nadania odznaczeń odbędzie się w sobotę trzynastego lipca b.r. o godzinie czternastej.

Z wyrazami szacunku Emily Coriens, Sekretariat Ministra Magii

Trzynasty lipca. Dzień przed naszą rocznicą.

- Szczerze mówiąc, liczyłem, że to będzie wcześniej – powiedziałem.

- Nie marudź – odpowiedziała Dora. – Najpierw mamy inną imprezę na widoku.

Uśmiechnąłem się.

- Dymitr. Na pewno chcesz jechać?

- Przecież obiecaliśmy im. Obiecałeś mnie.

Oczy jej błyszczały. Chciała wyrwać się z Anglii chociaż na kilka dni. Chciała odreagować wojnę.

- Masz ważny paszport? – spytałem.

Rzuciła na ziemię list z ministerstwa i mocno objęła mnie za szyję. Syknąłem z bólu, gdy uraziła jedną z ran, ale mocno ją objąłem, gdy chciała się odsunąć.

- To nic – szepnąłem.

Dwa dni przed wyjazdem, Dora spędziła na przeszukiwaniu szafy w poszukiwaniu sukienki na ślub.

- Nie mam co na siebie włożyć – oznajmiła w końcu ze zrezygnowaniem.

- No to na co czekasz? – zapytałem. – Idziemy na Pokątną czy Hogsmeade.

Patrzyła na mnie ze zdziwieniem. Ale ten jeden raz nie chciałem i nie musiałem jej odmawiać. Po opłaceniu wszystkich rachunków i przeżyciu prawie całego miesiąca zostało mi jeszcze około stu galeonów. A była jeszcze pensja Dory. Pierwszy raz w życiu nie musiałem martwić się o pieniądze.

- Chcesz mieć suknię? – spytałem.

Uśmiechnęła się.

- To idziemy – zarządziłem.

Andromeda zgodziła się zostać z chłopcami, więc nie było żadnych zastrzeżeń co do zakupów.

Teleportowaliśmy się na Pokątną, gdzie poszliśmy prosto do Madame Malkin.

- W czym mogę pomóc? – zapytała, gdy weszliśmy do sklepu.

- Potrzebuję sukienkę na ślub – powiedziała Dora.

- Klasyczna szata, czy suknia?

- Suknia.

Sprzedawczyni uśmiechnęła się i poprowadziła Dorę do drugiej części sklepu. Nigdy tam nie byłem, bo nie było potrzeby. W tym pomieszczeniu stały sukienki koktajlowe i piękne suknie.

- Do wyboru, do koloru – powiedziała Madame Malkin.

Dora chodziła między stojakami i manekinami, oglądając suknie. Za to moją uwagę przykuła jedna, wisząca na manekinie, do którego Dora jeszcze nie dotarła.

- Co powiesz na to? – zapytałem, wskazując długą do kolan granatową sukienkę. Miała dopasowaną talię i rozszerzała się od bioder. Ramiona, dekolt i górną część pleców osłaniała misterna koronka.

Dora wpatrywała się w sukienkę jak oczarowana.

- Mogę ją przymierzyć? – spytała drżącym głosem.

- Ależ oczywiście – odpowiedziała Madame Malkin.

Dora zręcznie zdjęła sukienkę z manekina i pobiegła do przymierzalni. Jako metamorfomag nie musiała martwić się o rozmiar.

Wyszła po kilku minutach i okręciła się w miejscu, żebym mógł lepiej ją zobaczyć.

Zaniemówiłem z wrażenia. Granat sukienki rozjaśniał skórę Dory, ale nie sprawiał wrażenia koloru żałobnego. Koronka na ramionach dodawała lekkości. Materiał podkreślał piękną sylwetkę.

- I jak? – spytała Dora, oczekując mojego komentarza.

- Idealnie – wykrztusiłem w końcu.

- Bierzemy ją – poinformowała sprzedawczynię Dora.

- Cieszę się, że się podoba.

Za sukienkę zapłaciliśmy prawie czterdzieści galeonów. Drogo, ale nie mogłem Dorze tego odmówić. Kupiliśmy jeszcze buty pasujące kolorystycznie do sukienki i w zasadzie mieliśmy już wszystko.

- Kocham cię – powiedziała mi Dora, gdy weszliśmy do naszej sypialni.

- A to mi nowina – mruknąłem, przyciągając ją do siebie.

Dora niemal na ślepo przewiesiła sukienkę przez krzesło i objęła mnie.

- To jutro do Rosji? – zapytała, zanim zdążyłem ją pocałować. – Jak?

- Świstoklikiem. Nie mam zamiaru teleportować się przez pół Europy.

- Dobry pomysł – zgodziła się ze mną.

Wiedziałem, że o jedenastej mamy świstoklik z Oxfordu do Moskwy. A do Oxfordu spokojnie mogliśmy się teleportować.