Rozdział 77 – Z wizytą w Moskwie

 Świstoklik zaniósł mnie, Dorę i Teddy’ego do lądowiska świstoklików w centrum Moskwy. Po przejściu odprawy paszportowej mogliśmy wyjść na ulice rosyjskiej stolicy.

- Nadal nie wiem, czy zabranie go to dobry pomysł – powiedziałem do żony, rozglądając się za Dymitrem. Obiecał, że przyjdzie po nas.

- Nie mogłam go zostawić – odparła Dora.

Nie odpowiedziałem. Czułem nadchodzącą kłótnię i chciałem jej za wszelką cenę uniknąć.

Po kilku minutach zobaczyłem idącego w naszą stronę Dymitra.

- Witam w Rosji – powiedział Durow.

- Cześć. Przedstawiam ci moją żonę…

- Jestem Tonks – przedstawiła się Dora, wyciągając od niego rękę.

Dymitr uścisnął jej dłoń.

- Miło mi poznać panią Lupin – uśmiechnął się Dymitr. – A to jest…

- Teddy – uzupełniłem go, widząc, że Dymitr zagląda do wózka.

- Córeczka? – zapytał złośliwie.

Nie skomentowałem tego.

Dymitr poprowadził nas do strefy teleportacyjnej, skąd zabrał nas za Moskwę.

Wylądowaliśmy przed jednorodzinnym domkiem. W przeciwieństwie do domu, posesja była wyjątkowo duża. Ogrodzenie obejmowało część lasu, rozpoczynającego się tuż za domem.

- Ile jest tego terenu? – spytałem z ciekawości.

- Dwadzieścia pięć hektarów. To co widzicie tutaj i jeszcze kawał lasu. Przynajmniej jest, gdzie pobiegać.

- To twój dom? – zapytała Dora, rozglądając się z zainteresowaniem.

- Mój i Kseni. Właściwie tylko Kseni, ale mieszkam tu. Ksenia dostała osiemdziesiąt procent majątku Bielowa jako zadośćuczynienie za to, jak ją traktował. Dołożyłem trochę swojej kasy i kupiliśmy to.

- Bielikow nie robił problemów w czasie rozwodu? – spytałem.

- Nie. Chciał się jej jak najszybciej pozbyć. Zgodził się na wszystkie jej warunki – powiedział ponuro.

Rozumiałem powód jego rozgoryczenia. Pamiętałem, co się stało tuż przed moim wyjazdem z Rosji.

- Wejdźcie. Musicie odpocząć przed ślubem.

Weszliśmy do domu. Wystrój był skromny, ale czuło się domową atmosferę.

- Ksenia jest u fryzjera. Przygotowuje się ze świadkową – wyjaśnił Dymitr, zanim zdążyłem zapytać o pannę młodą. – Macie na górze przygotowany pokój. Tylko nie przewidzieliśmy, że weźmiecie brzdąca.

- Jest przyzwyczajony do spania w wózku. Poradzimy sobie.

Wyjęła Teda z wózka i poszła na piętro.

- Wystarczy na was spojrzeć, żeby uświadomić sobie, jak bardzo się kochacie – powiedział Dymitr po rosyjsku.

- Tak jak ty i Ksenia – odpowiedziałem w tym samym języku.

- Jak Ksenia zobaczy twojego malca, też będzie takiego chciała – westchnął Dymitr. – Napijesz się czegoś?

- Nie, dziękuję. A spełnienie woli Kseni nie będzie takie trudne.

- No tak. Mówiłeś, jaką wpadkę zaliczyliście. Ale wydajesz się szczęśliwy.

- Jestem szczęśliwy – zapewniłem go. – Mam piękną i inteligentną żonę, którą kocham nad życie i dwóch wspaniałych synów.

- A właśnie. Gdzie ten starszy.

- Scott jest z teściową w Anglii. Teddy’ego też byśmy zostawili, ale Dora wciąż go karmi.

- To zrozumiałe. Jeżeli chodzi o mnie to bałbym się mieć dziecko.

- A myślisz, że ja się nie bałem? Osiem miesięcy w nerwach. Odetchnąłem dopiero, gdy usłyszałem od Dory, że Teddy jest zdrowy.

Dymitr wyjął w szafki butelkę z wódką i nalał sobie do kieliszka.

- Wiesz, że to nie do końca prawda. Nie będzie normalnym dzieckiem. Półkrwi wilkołak zawsze przejmuje jakieś cechy.

- Ale nie będzie się przemieniał…

- Niekoniecznie. Znałem kiedyś chłopaka, półkrwi, który przemieniał się co pełnię. Ale nie był całkowicie wilkołakiem. W ciemności ledwo widział i węch miał jak zwykły człowiek. I nie miał alergii na srebro.

- Teddy nie będzie…

- Nie wiesz tego – przerwał mi Dymitr. – Dobrze o tym wiesz. Musi dorosnąć.

- Niekoniecznie. Nasza przyjaciółka zaczęła zajmować się badaniami genetycznymi. Kiedy Dora była w piątym miesiącu ciąży, Rebecka wykryła, że Teddy nie będzie wilkołakiem. Gdyby kontynuowała badania mogłaby wyizolować geny odpowiadające za konkretne cechy.

- Gdyby – zauważył Dymitr. – Mógłbym jej pomóc.

- Nie wiem, czy będzie chciała dalej się w to bawić. W czasie bitwy o Hogwart straciła męża, a kilka dni później dowiedziała się, że jest w ciąży. A przecież wiesz, że kobiety w ciąży muszą uważać.

Wiedział. Jeżeli kobietę w ciąży ukąsi wilkołak, umiera w czasie porodu. A dziecko rodzi się wilkołakiem.

- Nalej mi – poprosiłem, patrząc, jak Dymitr nalewa sobie kolejny kieliszek.

- Wiedziałem, że się skusisz. A… Spotkałeś się może w czasie bitwy ze Sputnikiem.

Zamarłem. Nie spodziewałem się takiego pytania.

- Niestety – odpowiedziałem. Wziąłem głęboki oddech i opowiedziałem mu, co przydarzyło się w Hogwarcie.

Dymitr różnił się od Syriusza jedną zasadniczą rzeczą – umiał słuchać. Łapa wolał mówić. Jak mówiło się do niego, potrafił nagle zainteresować się plamą na ścianie. Dymitr tak nie robił. Uważnie słuchał, co się do niego mówi.

- Należało się skurwysynowi – mruknął, gdy skończyłem mówić. – Ale szkoda że nadal cię to męczy.

- Męczy? Żadnej nocy nie przespałem od tamtego czasu.

- Potrzeba czasu. Ale na twoim miejscu zrobiłbym dokładnie to samo.

Wypiłem kieliszek.

- To o której ślub? – zapytałem.

- Za dwie godziny. Aaa… Mówiłem ci, że będziesz moim świadkiem.

Wytrzeszczyłem na niego oczy.

- Chyba nie. Nie przypominam sobie. Ale nie będzie z tym żadnego problemu.

- Świetnie. To zawijaj się lepiej na górę.

Kiwnąłem mu głową na pożegnanie i pobiegłem na piętro. Bez trudu znalazłem pokój, który Dymitr dla nas przygotował, bo zapach Dory poprowadził mnie bezbłędnie.

Jak się okazało zarówno ślub, jak i wystawny obiad miały odbyć się w domu. Dymitr chciał, tak samo jak ja prawie rok temu, uniknąć bieganiny przed ministerialnymi urzędnikami. Nie wspominając już o oszczędzenia Kseni krzywych spojrzeń.

Zostanie w domu Dymitra i Kseni była dla mnie i Dory o tyle wygodne, że mogliśmy zostawić Teddy’ego na piętrze i nie musieliśmy się o niego martwić. Mały potrafił przespać całą noc

Zeszliśmy na dół o czasie. Nie było dla mnie zdziwieniem, że nie było wielu gości. Z uśmiechem przywitałem się z Kasjanem Iwaszkowem i Fiodorem Gawriłowem, których poznałem we wrześniu.

Ksenia wyglądała przepięknie w sięgającej ziemi kremowej sukni. Suknia była pięknie zdobiona, prztykana złotą nitką, która wiła się, tworząc orchidee. Ksenia uwielbiała orchidee. Salon, w którym urzędnik, również członek Zakonu, dawał Dymitrowi i Kseni ślub, cały był przystrojony kwiatami orchidei. Na każdej, nawet najmniejszej półeczce stały doniczki z orchideami w różnych kolorach – białe, różowe, pstrokate i w paski.

Zamiast wesela Ksenia i Dymitr urządzili wystawny obiad dla ślubnych gości. Rozstawiono duży stół, przy którym zmieścili się wszyscy goście.

- Remus, Tonks, gdzie wasz słońce*? – zapytała nas Ksenia łamaną angielszczyzną.

- Kto? – zapytała Dora.

- No… wasz syn – dodała Ksenia po rosyjsku.

Dora posłała mi pytające spojrzenie. Była w nim prośba o wyjaśnienia.

- Ksenia pyta o Teddy’ego – wyjaśniłem Dorze.

- Jest na górze – odpowiedziała Dora, wskazując palcem na sufit.

- Czemu go tu nie przyniesiecie? – zainteresowała się Ksenia, rezygnując z prób mówienia po angielsku. – Przecież nie może tam siedzieć sam. Tutaj nic mu nie grozi.

- Nie o to się martwię – odpowiedziała Dora, gdy przetłumaczyłem słowa Kseni. – Nie chciałam, żeby wam przeszkadzał.

- Słucham?! – oburzyła się Ksenia, zanim zdążyłem przetłumaczyć. Widocznie lepiej rozumiała po angielsku, niż mówiła. – Jak mógłby przeszkadzać?! Przecież jest dzieckiem. Jego miejsce jest przy rodzicach, a skoro wy jesteście tutaj… Poza tym Dymitr powinien zacząć przyzwyczajać się do dzieci – dodała, posyłając świeżo poślubionemu mężowi złośliwy uśmiech.

Słowa Kseni wywołały gromkie śmiechy i kilka przytyków w stronę Dymitra.

- Mam iść po Teddy’ego? – szepnęła do mnie Dora.

- Idź. Chyba, że ja mam iść?

- Nie. Słuchaj rozmów i wszystko potem mi opowiedz – poprosiła.

Wstała od stołu i poszła na piętro.

- Po synka? – zapytał Kasjan, wskazując głową na Dorę.

- Tak.

- Wydaje się miła – stwierdził, mając na myśli Dorę.

- Jest cudowna – odpowiedziałem.

Przeniosłem spojrzenia na Dymitra, szepczącego coś do Kseni. Kobieta roześmiała się, spoglądając czule na męża.

Nagle poderwała się, gdy do salonu wróciła Dora.

- Jaki on jest śliczny! – krzyknęła, pochylając się nad Teddy’m. – Mogę go potrzymać?

Wyciągnęła ręce, dając Dorze do zrozumienia, o co jej chodzi. Dora lekko się zawahała, ale w końcu podała Rosjance naszego syna. Ksenia pogłaskała go delikatnie po główce i ciemnozielonych włosach. Teddy uśmiechnął się do niej.

- Dimka, ja też chcę takiego – powiedziała Ksenia, odwracając się do męża.

Dymitr westchnął ciężko i wypowiedział tylko jedno słowo:

- Wiedziałem.

------------------------------

Dla przypomnienia: son – (ang.) syn, sun – (ang.) słońce. Przecież Kseni mogło się pomylić.

Dobra. Wiem, że rozdział miał być co najmniej za tydzień, ale że za tydzień na pewno nie będzie mnie w domu (tak samo jak za dwa tygodnie) to wstawiam dzisiaj. Następny rozdział pojawi się pod koniec lipca.

Pozdrawiam